Trochę o samej Japonii, kulturze sztuce itp.

[pitbedzin]

Japonia – któż z nas nie słyszał tej nazwy, któż z nas nie marzył by tam być choćby na krótkim urlopie, któż z nas nie zna pojęć takich jak FujiJama, samuraj, czy harakiri.
Postaram się w tym tekście przybliżyć wszystkim troszkę Japonię, jej kulturę i obyczaje.
Japonia nazwa używana we współczesnym świecie jako nazwa kraju kwitnącej wiśni, zostało sprowadzone do europy przez Marco Polo. W pisowni jako nazwa Giapan pojawiło się w 1577r użyte przez portugalskich kupców. Co ciekawe sami japończycy używają jako nazwy swojego kraju 2 nazw: Nihon, nazwa używana w języku codziennym oraz Nippon bardziej oficjalne określenie. Pełna i oficjalna nazwa kraju to Nippon-koku co znaczy nie mniej nie więcej tylko Państwo Japońskie. Nazwa ta używana jest dopiero od końca II Wojny Światowej tzn od 1946r ( wojna na Pacyfiku skończyła się trochę później niż w Europie), do '46r w użyciu była nazwa Dai Nippon Teikoku co oznaczało Cesarstwo Wielkiej Japonii.
Sama Japonia leży na archipelagu 4 dużych wysp i tysiącach małych wysepek i raf. Rozciąga się pomiędzy przylądkiem Soya na północy( 45°31'N ) a wyspą Okinotori na południu kraju (20°25°N ). Rozciągłość równoleżnikowa to: zachodni kraniec wyspy Yonaguni (20°25°N) a na wschodzie wyspa Minami-Tori 153°58'E
Poprzez wody terytorialne graniczy z Chinami, Koreą południową, i Rosją. Całkowita linia brzegowa Japonii wynosi 29 751 km. Dla porównania linia brzegowa Polski to 843km.
4 główne i największe wyspy kraju to :
-Honsiu o pow. 231 041 km²
-Hokkaido o pow. 83 451 km²
-Kiusiu o pow. 42 154 km²
-Sikoku o pow.18 784 km²
Cały obszar Japonii leży w tzw Ognistym Pierścieniu Pacyfiku – obszarze o bardzo dużej aktywności wulkanicznej i sejsmicznej. Spowodowane jest t o tym że kraj leży na styku aż 4 płyt tektonicznych: erazjatyckiej, północnoamerykańskiej, pacyficznej i małej filipińskiej. Powoduje to że na obszarze kraju jest 80 aktywnych wulkanów i co najmniej drugie tyle wygasłych. Nawyższy szczyt Japoni to również czynny wulkan, FujiJama, bo o niej mowa, liczy sobie 3.776 mnpm. Kraj nawiedza również do 3000 trzęsień ziemi rocznie, od najsłabszych niewyczuwalnych po prawdziwe kataklizmy, jak marcowe trzesięnie ziemi o sile ponad 9st w skali Richtera.
Ukształtowanie powierzchni jest głównie wyżynne i górskie(90% kraju leży na wysokości ponad 300mnpm) powodem tego jest to że wyspy japońskie są szczytem podwodnego łańcucha górskiego które wyrasta z dna morskiego na wysokość ponad 12000 metrów.
Najdłuższe rzeki to :
-Shinano 367 km długości
-Tone 322 km długosci
Klimat Japonii obejmuje 3 strefy klimatyczne od zwrotnikowej na południu, przez podzwrotnikowom w części centralnej, po umiarkowany ciepły na północy kraju. Dodatkowo nakładający się klimat monsunowy komplikuje wszystko. W większości kraju da się wyrazie odróżnić 4 pory roku, poza południem gdzie wystepują tylko 2 (jak wszędzie w strefie tropikalnej).
Terytorium Japonii w 60% obejmuja lasy. W czesci wciąż są to lasy pierwotne, rosnące od tysięcy lat. Przeważają lasy bambusowe, poza strefą tropikalną gdzie przeważa roślinność strefy równikowej – drzewa kamforowe, drzewiaste paprocie, i morwy. W centrum kraju można spotkać słynne liczące sobie 2tysiące lat Cedry Japońskie, jak również, dęby Shii, jodły Momi i sosny japońskie. W górach rozróznia się typowo piętrową roślinność. Z pozostałej flory, można spotkać jeszcze w chłodniejszych rejonach rośliny takie jak: buki, brzozy, dęby (również białe ) kasztany karłowate, magnolie, i kilka gatunków klonów. W wyższych partiach gór i na pólnocy spotyka się lasy iglaste, głównie składające się ze świerków syberyjskich, jodeł niebieskich, i swierkami.
Wysoko w górach ponadto spotkać można sosnę karłowata. W wielu rejonach rosną spore ilości wiśni Sakura, kiedy kwitnie wiosną przyciąga wielu ludzi na tradycyjne święto hanami.
Ze zwierząt spotkać można niedźwiedzie brunatne, zające, jelenie, dziki, sarny, jelenie wschodnie. Z ptaków: bażanty, jastrzębie, kaczki i słynne i głęboko zakorzenione w kulturze żurawie. Z gatunków specyficznych dla japonii spotyka się Salamandrę Olbrzymią, która jest największym żyjącym płazem świata i osiąga nawet 1.5 m długości. Innym specyficznym gatunkiem jest Makak Japoński, który jest najdalej na północ żyjącym przedstawicielem małp.
Z ryb najczęściej spotyka się łososie, dorsze i liczne skorupiaki. Przysmakiem i popularnym gatunkiem hodowlanym jest karp koi.

Początki państwa japońskiego datuje się na VII wiek p.n.e. Wiązało się to najpierw ze związkiem plemiennym a później z królestwem Yamato, na wyspie Honsiu. W V w p.n.e. królestwo zajmowało już północną cześć wyspy Kiusiu jak również część dzisiejszej Korei, przez co mieli kontakt z wysoko już wtedy rozwinięta kulturą chińską, od której zapożyczyli choćby pismo. W VI wieku naszej ery Japonia straciła prowincję Koreańską, ale w zasadzie władała już wszystkimi wyspami. W roku 794 stolicę przeniesiono do dzisiejszego Kioto, które wtedy miało nazwę Heian-kyo, wtedy też nastapił gwałtowny rozwój kultury dworskiej Japonii. Kolejni cesarze coraz bardziej ograniczali kontakty z Chinami, a coraz bardziej uzależnieni byli od rosnących w siłę wielkich rodów. Wtedy też wyłoniła się kasta rycerzy samurajów, którzy podlegali panom feudalnym.
W 1192r Yoritomo Minamoto stworzył system administracji wojskowej zwanej bakufu. W tym systemie cesarz w zasadzie nie miał żadnej władzy, faktycznie krajem rządził siogun, A okresy rządów poszczególnych siogunów nazywane były od stolicy siogunów bądź nazw ich rodów.
Pierwszy z siogunatów- Kamakura upadł w czasie próby podbicia Japonii przez mongołów w 1274 i 1281r Flota mongolska wyruszająca z Koreii za każdym razem została rozbita przez tajfun, nazwany przez japończyków kamikaze (co znaczy” boski wiatr” ) Jednak przygotowania do obrony kraju pochłonęły mnóstwo środków i zrujnowały finansowo siogunów. Zdobycie Kamakury w 1333r przez konkurencyjny ród, przypieczętowało losy tego siogunatu i zapoczątkowało serie wojen feudalnych pomiedzy rodami. Zakończył te wojny dopiero cesarz mianując nowego sioguna z rodu Ashikaga ze stolicą w Muromachi ( dzisiejsza dzielnica Kioto).
Pierwszi europejczycy zawitali w Japonii w 1542r Byli to kupcy portugalscy. Przywożący ze sobą oprócz towarów na handel również broń palną (muszkiety) którą zaszokowali panów feudalnych. Przywieźli również ze sobą chrześcijańskich misjonarzy, pierwszym z nich był jezuita hiszpański Franciszek Ksawery.
Kraj w owych czasach rozbity był na mnóstwo małych księstw, które toczyły ze sobą wieczne wojny. Próby zjednoczenia podjął się popierający chrześcijaństwo Oda Nobunaga który w 1573r objął władzę. Po jego śmierci na tron wstąpił Toyotomi Hydeioshi, który w 1587 przeniósł stolicę do Nagasaki na wyspie Kiusiu. Do portu w Nagasaki zaczęły liczne wtedy przybijać statki z towarami z Portugalii , Hiszpanii i Holandii. Następcą Hideioshiego został Tokugawa Ieiasu, (założyciel siogunatu rodu Tokugawa sprawujących rządy od 1603-1867) który kontynuował wysiłki poprzedników dążące do zjednoczenia kraju, jak również popierał otwarty handel z europejczykami. Jednak w wyniku coraz większej chrystianizacji kraju, w roku 1636 wprowadzil zakaz kontaktów z kupcami europejskimi ( zakaz nie dotyczył Holendrów) i w ogóle chrześcijanami. Rozpoczęły się prześladowania japońskich chrześcijan. Jedynym miejscem wymiany handlowej z eropejczykami była sztuczna wyspa Dejima w zatoce Nagasaki. Rozpoczęła się 220 letnia polityka izolacji zwana Sakoku.
W roku 1854 w wyniku narastających niepokojów społecznych, buntu chłopów, jak również nacisków Stanów Zjednoczonych, W.Brytanii i Holandii, siogunat Tokugawy zmuszony został do podpisania Traktatu z Kanagawy, przerywając izolację Japonii i otwierając porty dla zachodnich statków handlowych. Jednakże wciąż włodarze japonii bronili się jak mogli przed napływem obcokrajowców jak i ingerencją z zewnątrz. Doprowadziło to napięć pomiędzy Japonią a USA Francją I W. Brytanią. Doszło nawet do incydentu ostrzelania japońskich portów przez okręty Stanów Zjednoczonych i Francji jak i blokady portu w Kobe przez potężna brytyjską armadę w 1866r. Wszystkie te wydarzenia doprowadziły młodego cesarza Mitsuhito w 1867r do zlikwidowania siogunatu Tokagawy a w roku 1868 do ogłoszenia restauracji władzy cesarskiej, jak i umocnienia jej faktycznej władzy. Otworzył również granice. Cesarz ten zniósł całkowicie siogunat, zniósł feudalizm, rozwiązał klasę samurajów i zastąpił ją poborowym wojskiem. Rozpoczął proces uprzemysłowienia i modernizacji kraju. W 1889r cesarz zatwierdził konstytucję opartą na europejskich wzorcach, która obowiązywała do 1945r zapewniała ona jednak szerokie uprawnienia cesarza jak i zawierała zapis o jego boskim kulcie. Okres rządów Mitsuhito, nazwany został później Meiji ( świetliste rządy ).
W roku 1894 wybuchła zwycięska dla kraju kwitnącej wiśni I wojna Japońsko-Chińska, zakończyła się ona rok później i zgdnie z podpisanym traktatem pokojowym Chiny oddały Japonii Tajwan. W kolejnej wojnie toczonej tym razem z Rosją w latach 1904-1905, Japonia stała się pierwszym mocarstwem na dalekim wschodzie. W 1910 roku Japonia zaanektowała Koreę.
W czasie I wojny światowej Japonia stanęła po stronie ententy. I przyłączyła do swoich terytoriów tereny należące do pokonanych Niemiec, czyli Mariany, Karoliny i Wyspy Marshalla.
W 1931 r Japonia zajęła Mandżurię tworząc tam marionetkowy rząd. 1937 wybuchła II wojna japońsko-chińska w wyniku której japonczycy zajęli duże teren wewnątrz chin jak i wszystkie znaczne porty. Masakra Nankińska jest do dziś symbolem okrutnej okupacji Chin przez japończyków w tamtych latach.
Wybuch II wojny światowej w Europie 1939 roku. Przyspieszył i wzmocnił wewnętrzne glosy w japonii ( głównie militarystyczne i nacjonalistyczne ) dążące do poszerzenia japońskich wpływów w regionie. W 1940r Japonia podpisała traktat z III Rzeszą i Włochami tworząc oś Berlin-Rzym-Tokio. W grudniu 1941 roku Japonia zaatakowala bazę amerykańskiej marynarki wojennej w Pearl Harbor, co stanowiło jej przystąpienie do Iiwojny światowej. Niedługo potem Japonia zajęła całą azję południwo-wschodnią i sporą część oceanii, realnie zagrażając Australii i Indiom. W 1942r. W wyniku porażki w bitwie o Midway, która była punktem zwrotnym w wojnie na Pacyfiku, japonia zaczęła tracić tereny w Azji. Z początkiem 1945 roku zaczęły się usilne bombardowania macierzystych wysp japońskich. 6 sierpnia 1945 pomimo tego że wojna w europie już się skończyła, w wyniku usilnej odmowy władz Japonii do kapitulacji amerykańskie lotnictwo zrzuciło bombę atomową na Hiroshimę a 3 dni później na Nagasaki, dodatkowo wkroczenie Armii Czerwonej do Mandżurii zmusiło Japoniie do podpisana kapitulacji. Rozpoczęła się amerykańska okupacja kraju.
W 1946r cesarz Hirohito zrzekł się boskiego statusu i podpisał w pełni demokratyczną konstytucję. W 1951r w San Francisco Japonia podpisala traktat z mocarstwami zachodnimi o bezpieczeństwie. USA rok później zakończyły formalną okupację kraju a bazy wojskowe okupacyjne zmieniono na garnizony. Co ciekawe do dnia dzisiejszego Japonia nie podpisała traktatu pokojowego z Rosją, z powodu sporu o tzw Terytoria Północne. Chodzi o wyspy:Habomai, Shikotan, Kunashiri i Etorofu (południowa cześć archipelagu Kuryl )

Od zawsze w Japonii panuje ustrój monarchistyczny, w którym cesarz jest ''synem niebios''.
Jest to najstarsza i najtrwalsza formacja polityczna Japonii, wciąż cieszącą się szacunkiem i olbrzymim poparciem społecznym. Insygniami władzy cesarskiej na chryzantemowym tronie są-
lustro, klejnot i miecz co kolejno oznacza mądrość, uczynność i męstwo.
Restauracja władzy cesarskiej w 1868r i likwidacja siogunatu, spowodowała że cesarzowie stali się naprawdę postaciami pierwszoplanowymi w kraju. Autorytet i boską naturę cesarza zbudowanej na szitoistycznej mitologii, miał symbolizować jedność narodu i wspólny wysiłek do modernizacji kraju. W myśl konstytucji która obowiązywała do 1945r cesarz był nietykalny i pomimo wielkiej władzy jaką skupiał nie ponosił zadnej odpowiedzialność. Stan ten zmieniła nowa konstytucja podpisana przez cesarza Hirohito w 1946r z której usunięto zapis o boskości cesarza, a jego funkcje
ograniczono do reprezentowania kraju i narodu japońskiego, ale w zasadzie pozbawiono go władzy, i powierzono funkcje typowo reprezentacyjne, podobnie jak ma to miejsce np. w Wielkiej Brytanii.
Początki Japońskiego parlamentaryzmu siegają restauracji kraju w XIX wieku, kiedy to powołano tymczasowy niewybieralny i podlegającego władzy wykonawczej zgromadziena obradującego Gijisho.
Obecnie ukształtowane podczas amerykańskiej okupacji po II wojnie światowej, Zgromadzenie Narodowe (kokkai) składa się z wyższej Izby Radców ( Sangi-in) oraz niższej Izby Reprezentantów ( Shugi-in) W obu izbach zazwyczaj decyzje zapadają zwykłą większością głosów.

Rozwój terytorialny i gospodarczy Japonii na przestrzeni wieków wymusił wypracowanie skutecznego i sprawnego systemu administracji nad obszarem państwa. Już w 689r w Kodeksie Asuka zawarte były regulacje dzielące kraj na '' pięć prowincji, siedem okręgów '' (Gokishichido)
Opracowany wtedy podział administracyjny kraju funkconował aż do XVI wieku. Okręgi te nosiły nazwy : Tokaido, Tosando, Hokurikudo, San'indo, San'yodo, Nankaido Saikaido.
W epoce Azuchi-Momoyama gubernatorów zwanych kokushi zaczęli wypierać feudalni panowie, którzy prowadząc wojny pomiędzy sobą dażyli do zwiększenia swoich wpływów, a dysponując zbrojnymi oddziałami samurajów, nierzadko najeżdzali sąsiednie prowincje ustnawiając w nich swoje lenna.
Z upływem czasu coraz liczniejsze lenna wyparły podział na 68 prowincji, co usankcjonował prawnie wielki wódz Hideyoshi Toyotomi, ustanawiając han, czyli domenę feudalną (lenno), jako podstawową jednostkę podziału administracyjnego. Prowincje funkcjonowały odtąd jedynie jako swego rodzaju punkt odniesienia, pozwalający lepiej orientować się w terenie oraz określać położenie danego miasta, czy któregokolwiek z 300 hanów.
Podział kraju na feudalne domeny utrzymał się do 1871 r. kiedy zastąpiło je 305 prefektur, które następnie ulegały scalaniu. Pod koniec tego samego 1871 r. było ich 72; w 1881 - 37; w 1885 - 45, a w 1888 r., po dodaniu Hokkaido i Okinawy, ustaliła się aktualna liczba 47 prefektur
Dzisiejsze prefetkury to :
1.Hokkaido ze stolicą w Sapporo
2.Aomori ze stolicą w Aomori
3.Iwate ze stolicą w Morioka
4.Miyagi ze stolicą w Sendai
5.Akita ze stolicą w Akita
6.Yamagata ze stolicą w Yamagata
7.Fukushima ze stolicą w Fukushima
8.Ibaraki ze stolicą w Mito
9.Tochigi ze stolicą w Utsonomiya
10.Gunma ze stolicą w Maebashi
11.Saitama ze stolicą w Saitama
12.Chiba ze stolicą w Chiba
13.Tokio ze stolicą w Shinjuku ( Tokio )
14.Kanagawa ze stolicą w Yokohama
15.Niigata ze stolicą w Niigata
16.Fukui ze stolicą w Fukui
17.Yamanashi ze stolicą w Kofu
18.Toyama ze stolicą w Toyama
19.Ishikawa ze stolicą w Kanazawa
20.Nagano ze stolicą w Nagano
21.Gifu ze stolicą w Gifu
22.Shizuoka ze stolicą w Shizuoka
23.Aichi ze stolicą w Nagoia
24.Mie ze stolicą w Tsu
25.Shiga ze stolicą w Otsu
26.Kioto ze stolicą w Kioto
27.Osaka ze stolicą w Osaka
28.Hyogo ze stolicą w Kobe
29.Nara ze stolicą w Nara
30.Wakayama ze stolicą w Wakayama
31.Tottori ze stolicą w Tottori
32.Shimane ze stolicą w Matsuri
33.Okayama ze stolicą w Okayama
34.Hiroshima ze stolicą w Hiroshima
35.Yamaguchi ze stolicą w Yamaguchci
36.Tokushima ze stolicą w Tokushima
37.Kagawa ze stolicą w Takamatsu
38.Ehime ze stolicą w Matsuyama
39.Kochi ze stolicą w Kochi
40.Fukuoka ze stolicą w Fukuoka
41.Saga ze stolicą w Saga
42.Nagasaki ze stolicą w Nagasaki
43.Kumamoto ze stolicą w Kumamoto
44.Oita ze stolicą w Oita
45.Miyazaki ze stolicą w Miyazaki
46.Kagoshima ze stolicą w Kagoshima
47.Okinawa ze stolicą w Naha

Japonia która w 2010r liczyła 127mln obywateli należy do najludniejszych państw na świecie, średnia gęstość zaludnienia wynosi 337 osób na kilometr kwadratowy, ale w rzeczywistości 90% ludności mieszka w waskim pasie nizin nadbrzeżnych bądź kotlinach górskich, które stanowią 1/4 powierzchnie kraju a zaludnienie na nich sięga powyżej 1000 osób na km kwadratowy. Średnia długość życia w Japonii jest najwyższa na świecie i wynosi 83lata (dla mężczyzn 79.9, a dla kobiet 86.0 lat ) Spowodowane jest to wysokim stopnie urbanizacji i rozwoju kraju, jak również jednym z najwyższych standartów opieki medycznej na swiecie.
Na narodowy charakter oraz mentalność Japończyków ogromny wpływ wywarły i wywierają wciąż bushido oraz nauki Konfucjusza. To za ich sprawą takie cechy, jak: dyscyplina, stoicyzn, powściągliwość, opanowanie, a także lojalność i szacunek wobec starszych czy zwierzchników są powszechnie respektowane i widoczne na każdym kroku.
Harmonia w życiu społecznym stanowi dla Japończyków najwyższą wartość, w związku z czym w relacjach międzyludzkich panuje konformiz i dążenie do ugody niemal za wszelką cenę. Interes grupowy ma pierwszeństwo nad indywidualnym. Ludzie wypowiadają się najczęściej niejasno oraz wymijająco, a prywatne uczucia i troski maskują nienagannym uśmiechem oraz wysoką kulturą osobistą.
Honor oraz wszechobecne poczucie wdzięczności i obowiązku, a co za tym idzie obawa przed utratą twarzy skutkuje istnieniem we wzajemnych relacjach specyficznych, nieformalnych układów i powiązań takich jak giri (moralne zobowiązanie), które dla skrytych i zamkniętych w sobie Japończyków stanowi wzór zachowania, a także sposób polubownego rozwiązywania sporów międzyludzkich.
Za sprawą Konfucjanskich zasad bushido (czyli ''droga rycerza'' ) a także buddyzm Zen stanowiły podstawę specyficznego systemu myślenia i sposobu postrzegania świata przez Japończyków.
W dawnej Japonii za sprawą właśnie Kodeksu Bushido, samuraj, który okrył się hańbą i stawał się roninem, zwracał jeden ze swych mieczy przeciw sobie i popełniał rytualne samobójstwo seppuku. One też przed II wojną światową pomogły stworzyć kult boskiego cesarza oraz pozwoliły japońskim żołnierzom pogardzać śmiercią w czasie samobójczych ataków kamikaze. Poczucie honoru nakazywało walczyć do końca, gdyż nie wchodziły w rachubę pojęcia takie jak niewola czy kapitulacja.
Japońskie miasta skupiają 89,4% ludności kraju czyli ponad 113 mln ludzi. Liczba miast z liczbą mieszkańców powyżej 30 tyś to 784 (dla porównania w 1940r było ich raptem 200 ) świadczy to o dużym stopniu urabanizacji jak i sporym przyroście naturalnym w XX w (zwłaszcza po II wojnie światowej) Największym miastem a zarazem stolicą jest Tokio. Cała aglomeracja tokijska jest największa na świecie i zamieszkuje ją ponad 35 mln ludzi.
Restauracja Meiji wpłynęła nie tylko na uprzemysłowienie oraz wzrost liczby mieszkańców japońskich miast, lecz wywarła wpływ także na ich wygląd. Wtedy to pojawiła się ceglana architektura w zachodnim stylu, jakkolwiek jeszcze do II wojny światowej dominowała tradycyjna i niewysoka zabudowa drewniana. Amerykańskie bombardowania oraz gwałtowna i chaotyczna powojenna odbudowa sprawiły, że dziś miasta Japonii to pozbawione zabytków, a zarazem barwne betonowe dżungle, które emanują dynamizmem i energią. Życie w nich koncentruje się wokół stacji kolejowych, otoczonych domami towarowymi, bankami, resatuarcjami. Do charakterystycznych cech największych metropolii należą: nowoczesna architektura, rozległe podziemne pasaże, wszechobecne reklamy, wielopoziomowe skrzyżowania oraz ogromny zgiełk uliczny.
Miasta Japonii z ilością mieszkańców powyżej miliona osób :
Tokio – 8 802 501 mieszkańców - region Kanto
Yokohama -3 672 238 mieszkańców- region Kanto
Osaka – 2 662 998 mieszkańców – region Kansai
Nagoia – 2 258 280 mieszkańców – region Chubu
Sapporo – 1 905 777 mieszkańców – region Hokkaido
Kobe – 1 537 228 mieszkańców – region Kansai
Kioto – 1 464 375 mieszkańców – region Kansai
Fukuoka – 1 454 188 mieszkańców – region Kiusiu
Kawasaki – 1 410 654 mieszkańców – Kanto
Saitama – 1 214 210 mieszkańców – Kanto
Hiroshima – 1 171 640 mieszkańców – region Chugoku
Sendai – 1 034 680 mieszkańców – region Tohoku

Połowa XIX w. stanowiła przełomowy okres w historii Japonii, kiedy to z kraju izolującego się od wszelkich kontaktów ze światem zewnętrznym wkroczyła na drogę przełomowych i zasadniczych zmian, w tym gospodarczych. Procesowi unowocześniania i uprzemysłowienia towarzyszyły wojny i próby stworzenia wielkiego imperium. Kulminacją tych dążeń była II wojna światowa, z której Japonia wyszła pokonana i zniszczona. Dzięki jednak sprawnej organizacji i wysiłkowi mieszkańców, kraj szybko odbudował swoją gospodarkę, jednocześnie rozpoczynając kolejny "podbój świata", tym razem technologiczny i ekonomiczny.Tuż po wojnie rząd japoński prowadził bardzo aktywną politykę gospodarczą, Japonia wybrała gospodarkę rynkową połączoną z interwencjonizmem, czyli wsparciem ze strony państwa dla kapitałochłonnych projektów, jak budowa dróg, kolei czy badania naukowe. Japonia przeznaczała wtedy na badania 3% swojego PKB, co dawało jej jedno z pierwszych miejsc na świecie pod tym względem. Dzięki fenomenalnemu wzrostowi gospodarczemu już w 1967 stała się drugą, ekonomiczną potęgą świata. W drugiej połowie lat 80 XX wieku gospodarka Japoni przerosła nawet gospodarkę USA. Jednakże w latach 90 dopadł kraj kwitnącej wiśni kryzys który trwał przez całą dekadę, powodując zwiększenie zadłużenia mieszkańców. Obecnie sytuacja ulega stopniowej poprawie.
Eksport płodów rolnych stanowi znikomy procent dochodów państwa, a zatrudnienie w rolnictwie stanowi niewielki odsetek ludności zawodowo czynnej. Ponadto, warunki geograficzne sprawiają, że areał gruntów rolnych stanowi około 12% powierzchni kraju. Uprawa roli skupia się w kotlinach śródgórskich oraz nizinach nadbrzeżnych. Aby rozszerzyć obszar ziem uprawnych, państwo przeprowadza meriolacje zabagnionych dolin, tarasowanie zboczy oraz tworzenie polderów rolniczych na osuszonych terenach. . Intensywne rolnictwo japońskie jest bardzo wydajne i pokrywa około 75% zapotrzebowania kraju na żywność, a około 33% powierzchni pól daje 2–3 zbiory rocznie.
Główną uprawą jest ryż – podstawowa roślina żywieniowa, której zbiory pokrywają wewnętrzne potrzeby kraju. Poza tym uprawia się: pszenicę, jęczmień oraz rośliny paszowe, a także buraki w tym cukrowe, rzepak, trzcinę cukrową. Japonia jest jednym z ważniejszych producentów herbaty. Fasola, ziemniaki, bataty oraz większość jarzyn pochodzi z kraju, ale połowa spożywanych owoców jest sprowadzana z zagranicy, niemniej jednak notuje się szybki rozwój sadownictwa.
Na Japonię przypada ponad 10% światowych połowów ryb i skorupiaków, które stanowią prawie połowę diety Japończyków. Średnie roczne spożycie owoców morza wynosi 70 kg na osobę.
Poławia się głównie: makrele, tuńczyki, dorsze, kraby i krewetki oraz ostrygi. Odławia się również głowonogi i wodorosty morskie.
Japonia jest czołową potęgą przemysłową świata. Ten dział gospodarki wytwarza 40% dochodu narodowego brutto oraz zatrudnia 1/3 ludności zawodowo czynnej. Początki japońskiego przemysłu sięgają końca XIX stulecia, kiedy powstały zakłady przemysłu włókienniczego, wykorzystujące do produkcji miejscowy surowiec – jedwab.
Najważniejsza część produkcji przemysłowej koncentruje się w regionach: Kanto (aglomeracja Tokio), Kansai (Osaka-Kioto-Kobe), południowej części Chubu (prefektura Aichi i Nagoja) oraz północnej Kiusiu (Fukuoka-Kitakiusiu) .Rozwój przemysłu ogranicza dość znacznie brak miejsca. W związku z tym niweluje się wzgórza i urobkiem zasypuje płytkie zatoki na wybrzeżu tworząc miejsca na budowę fabryk i zakładów w Kobe i zatoce Tokijskiej.
Kraj Wschodzącego Słońca należy do głównych producentów energii elekktrycznej, a jego udział w produkcji wynosi 7,4%, co daje trzecie miejsce na świecie. Niemniej wciąż notuje się deficyt energii. Co ciekawe ponad 10% wytwarzanego w Japonii prądu wytwarzają siłownie jądrowe i ich udział w całości produkcji wciąż rośnie.
Japonia oprócz miedzi nie posiada wystarczających złóż metali, ale mimo to należy do głównych potentatów przemysłu metalurgicznego. Kraj skupia 11,7% światowej produkcji stali (2. miejsce na świecie), 6,2% aluminium (4. miejsce), 10,2% miedzi rafinowanej (3. miejsce), 6,9% ołowiu (6. miejsce) oraz zajmuje pierwsze miejsce w produkcji cynku.
Japonia jest największym producentem i eksporterem, samochodów osobowych, w produkcji których światowy sukces odniosły takie firmy jak Toyota, Nissan, Mitsubishi, Honda, Mazda, Suzuki czy Subaru. Równie silną pozycję mają motocykle tzw wielkiej czwórki, w skład której wchodzą Kawasaki, Yamaha oraz Suzuki i Honda. Natomiast pozostały przemysł motoryzacyjny obejmujący produkcję autobusów i cięzarówek jest domeną firm Isuzu, Hino oraz Mitsubishi.
W latach 70. rozpoczął się dynamiczny rozwój przemysłu wysokiej technologii (elektronicznego i precyzyjnego) wytwarzającego urządzenia optyczne, sprzęt audiowizualny, komputery osobiste, maszyny biurowe oraz roboty. Kraj Kwitnącej Wiśni jest dzisiaj światowym potentatem w produkcji mikroprocesorów oraz innych układów scalonych, kalkulatorów, urządzeń cyfrowych, laserowych i telekomunikacyjnych, elektroniki użytkowej. Najlepszym potwierdzeniem wysokiej pozycji Japonii w tej branży jest liczba powszechnie znanych marek, takich firm jak: Sony, Hitachi, Sharp, Nikon, Konica, Toshiba, Sanyo, Matsuhita (Panasonic, JVC), Ricoh, Funai, Fujitsu, Minolta, NEC, Olympus, Casio, Citizen, Canon, Epson, Onkyo, Yamaha, Nintendo, Pentax, Kyocera, Seiko, TDK, Kenwood a ostatnio także Honda w dziedzinie robotyki.
W Japonii każdy rodzaj transportu jest doskonale zorganizowany. Kraj przecina gęsta sieć linii kolejowych, dróg i autostrad, a każdy region posiada dogodne połączenia lotnicze i morskie. Skomplikowana geografia wysp wymusza nieraz na japończykach konieczność budowania skomplikowanych ale wyrafinowanych konstrukcji, które ze względu na dużą aktywność sejsmiczną muszą one w dodatku charakteryzować się dużą odpornością na wstrząsy.
W 1988 oddano do użytku najdłuższy na świecie podmorski tunel kolejowy Seikan, którego długość wynosi prawie 54 km. Natomiast w latach 2002–2007 najdłuższym lądowym tunelem na kuli ziemskiej był liczący 26 km tunel Iwate-Ichinobe. Imponujące pod względem wielkości i długości są również japońskie mosty. Liczący 3,9 km Akashi Kaikyo, jest od 1998 najdłuższym wiszącym mostem świata.

Na kulturę Japonii zasadniczy wpływ wywarła wielka cywilizacja chińska, jak również położona bliżej Korea. W Państwie Środka narodziły się charakterystyczne dla Japonii dziedziny sztuki, takie jak origami, suiseki, czy pielęgnowanie drzewek bonsai. To stamtąd też w XIII w dotarł do Kraju Kwitnącej Wiśni buddyzm zen, będący inspiracją dla rozwoju nowych nurtów i form w malarstwie czy poezji. Niemniej jednak już znacznie wcześniej japońscy mistrzowie odeszli od wiernego naśladowania chińskich wzorów.. Stąd też w sztukach plastycznych główny plan znajduje się poza środkiem dzieła, a w mowie, słowie pisanym oraz w sztuce w ogóle domysł często przeważa nad jednoznacznością. Wraz z zen do Kraju Wschodzącego Słońca dotarł również rytuał picia herbaty, który przekształcił się następnie w całą ceremonię o dużych walorach estetycznych i filozoficznych. To za jej sprawą narodziły się nowe charakterystyczne dziedziny oraz formy sztuki, takie jak ikebana – sposób układania kwiatów, czy poezja haiku. Ceremonia parzenia herbaty wywarła też istotny wpływ na wygląd wnętrza japońskiego domu oraz styl ogrodów z których najsłynniejsze to karesansui– pełne surowości i prostoty kamienne ogrody zen, obrazujące wodę i góry.

W Kraju Kwitnącej Wiśni jedzenie oraz jego przygotowanie jest niemal rytuałem, a spożywanie posiłków poza domem należy do największych przyjemności czasu wolnego. Trzeba jednak przy tym zaznaczyć, że w przygotowanie z pozoru prostych potraw tradycyjnej japońskiej kuchni wkłada się wiele serca i pracy. To za ich sprawą jedzenie jest również ucztą dla oczu, gdyż ogromną wagę przywiązuje się do świeżości produktów, sposobu ułożenia, a także koloru potraw. Podstawą tej kuchni jest ryż. Pod wpływem buddyzmu od X do niemal końca XIX wieku obowiązywał zakaz spożywania miesa, stąd też kwintesencję tutejszych dań stanowią przyrządzane na wszelkie możliwe sposoby ryby i owoce morza. Z ich udziałem, często w surowej postaci powstają tak charakterystyczne potrawy jak: sushi, saskimi, czy mająca portugalskie pochodzenie tempura. Do kulinarnych rarytasów zalicza się rybę fugu. Niektóre jej organy wewnętrzne są silnie toksyczne. Ważną część japońskiej diety oraz istotny składnik potraw stanowią warzywa, w tym tak osobliwe jak fuki, a także grzyby shiitake oraz morskie wodorosty i glony, z których powstaje będący podstawą wielu zup bulion dashi.
Jako przypraw używa się w japońskiej kuchni m.in: sosu sojowego shoyu, ostrego chrzanu o zielonym kolorze wasabi, czy octu ryżowego su
Do posiłków pita jest przeważnie o-cha, czyli zielona herbata lub jej odmiany sencha, czy też genmaicha. Wytwarzana z ryżu sake to najsłynniejszy japoński napój alkoholowy, który podawany jest także na ciepło. Jednak podobnie jak gdzie indziej na świecie, także w Japonii największym wzięciem cieszy się piwo, które pojawiło się tutaj w XIX w.
Wymagające zwinności, skupienia oraz poświęcenia sztuki walki (jap. bujutsu) przywędrowały do Japonii z Chin wraz z buddyzmem i należą do najbardziej rozpowszechnionych tradycyjnych dyscyplin sportowych. Ich elementarne zasady zostały opracowane przez wędrownych mnichów, którzy z biegiem czasu udoskonalali metody walki w taki sposób, aby móc skutecznie stawić opór podczas podróży, kiedy to byli napadani przez rzezimieszków oraz oprychów rozmaitej maści. Stąd również sztuki walki od zawsze kładły nacisk zarówno na dyscyplinę fizyczną, jak i duchową.
Spośród nich najstarsze są: kenjutsu, a więc wywodząca się od samurajów umiejętność walki mieczem; mająca średniowieczny rodowód walka wręcz – jujutsu
Wprowadzone w XIX w. do sportu kendo, czyli walka na bambusowe miecze jest dyscypliną po dziś dzień uprawianą w szkołach i na uczelniach wyższych.
Stworzone na początku XX w. przez Jigoro Kano judo, które łączy w sobie stare sztuki walki, takie jak jujutsu oraz ćwiczenia ducha stało się w niedługim czasie japońskim sportem narodowym, a jego istota sprowadza się do stosowania rozmaitych rzutów i chwytów. Obecnie judo jest popularne na całym świecie. Karate, co oznacza dosłownie pustą rękę jest blisko spokrewnione z chińskim wushu. Od XIV w. było ono powszechnie uprawiane na wyspach Nansei (prefektura Okinawa), skąd dotarło do głównych Wysp Japońskich dopiero na początku XX w
W latach 20. XX w. Morihei Ueshiba wprowadził aikido, które bazuje na starych sztukach walki i kładzie nacisk wyłącznie na obronę poprzez rzuty zręcznie wykorzystujące impet przeciwnika.
Obwarowane skomplikowanym ceremoniałem zapasy sumo to japoński sport narodowy znany od początku VIII w. Celem zawodników o nienaturalnych jak na japońskie standardy rozmiarach i wadze jest wypchnięcie przeciwnika poza obręb maty, bądź też przewrócenie go za pomocą odpowiednich rzutów, pchnięć i uderzeń ciałem.

No i to na razie tyle. Wkrótce dodam jakieś fotki No i mam nadzieję że was tym niezanudziłem, strałem się naprawdę to zwięzłowato ująć

[Marcin]

Może się przydać

[KinguszkaJDM]

a jak Wam sie podoba Akita?

Akita (jap. 秋田犬 - akita inu; z jap. inu - pies)

Akita to rasa myśliwskich szpiców japońskich, przeznaczona pierwotnie do polowania na grubą zwierzynę - dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków. Przodkowie tej rasy przybyli do Japonii z pierwszą falą imigrantów zwanych Ainu oraz z kolejnymi osadnikami - poczynając od około 15000 lat p.n.e. po 300 lat p.n.e.. Były to m.in. zwierzęta w typie psa torfowego pochodzącego z kontynentu, a rozpowszechnionego w neolicie. Za bezpośredniego praprzodka japońskich szpicy uznaje się nieistniejącego dzisiaj nippona inu, który był znacznie mniejszy w porównaniu do współczesnego akita inu.

Akity istniały na Wyspach Japońskich 5000 lat temu i towarzyszyły samurajom. Zajmują stałe miejsce w japońskiej mitologii. W japońskiej literaturze akita jest rasą starą i rodzimą, z posiadaniem której wiązały się określone wierzenia. Psy te cieszyły się wielkim poważaniem i stanowiły wielką wartość.
Następne stulecia, obfitujące w wojny, a później i II wojna światowa drastycznie przetrzebiły pogłowie tej rasy. Dopiero powstanie silnego ruchu na rzecz zachowania kulturowej tradycji Japonii przyniosło renesans rasy. Japońskie Ministerstwo Wychowania w 1931 r. uznało rasę akita inu za "dziedzictwo kulturowe" i przyznało dotacje rządowe dla hodowli tych psów.
Japoński wzorzec rasy pochodzi z 1938 roku. Postanowiono, by w hodowli unikać psów szczególnie masywnych, których wygląd sugerował domieszkę krwi molosów, wprowadzoną na przełomie wieków dla uzyskania psów najlepiej nadających się do walk.

Akita to historyczny symbol psiej wierności - przykładem jest opowieść o psie Hachikō, który przez prawie 10 lat czekał na powrót swego pana Ueno, który zmarł nagle w miejscu pracy

POLECAM FILM MÓJ PRZYJACIEL HACHIKO !!

[gierbe]

@Kinguszka, u mnie na osiedlu taki JDM piesek jest

[Siwy]

http://www.wykop.pl/link/909761/ama-...ania-i-sciemy/

Chłopaki odpowiadaj na różne pytania na temat japonii

[pitbedzin]

a może warto by się było z nimi skontaktować i na nasze SB ich zaprosić ?

[Slawer]

a może warto by się było z nimi skontaktować i na nasze SB ich zaprosić ?

Po co? Jakoś nie interesuje mnie co się jada w Japonii na śniadanie a o japońskiej szeroko pojętej motoryzacji mamy za pewne większą wiedzę.

[pitbedzin]

Po co? Jakoś nie interesuje mnie co się jada w Japonii na śniadanie

A mnie i owszem

[ODi]

Troche o japoni

Pełna nazwa kraju: Japonia
Obszar: 377 835 km kw.
Liczba mieszkańców: 126 804 433 (30 maja 2010)
Stolica: Tokio (8 mln mieszkańców; ponad 31 mln osób w zespole miejskim)
Skład etniczny: Japończycy (także miejscowe plemiona Ajnu), Koreańczycy
Język: japoński
Religia: shinto, buddyzm, chrześcijaństwo
Ustrój: monarchia konstytucyjna z parlamentarnym rządem
Głowa państwa: cesarz Akihito Tsuyu No Mija (od 1989)
premier: Yoshihiko Noda
Numer kierunkowy: 00 81
Domena internetowa: jp
Strefa czasowa: UTC +9 (nie ma czasu letniego)



Prefektury

REGION: PREFEKTURA (stolica prefektury)
Hokkaido: Hokkaido (Sapporo)
Tohoku: Aomori (Aomori), Akita (Akita), Iwate (Morioka), Yamagata (Yamagata), Miyagi (Sendai), Fukushima (Fukushima)
Kanto: Ibaraki (Mito), Tochigi (Utsunomiya), Gunma (Maebashi), Saitama (Urawa), Tokio (Tokio), Chiba (Chiba), Kanagawa (Jokohama)
Chubu: Yamanashi (Kofu), Nagano (Nagano), Niigata ( Niigata), Toyama (Toyama), Ishikawa (Kanazawa), Fukui (Fukui), Gifu (Gifu), Aichi (Nagoya), Shizuoka (Shizuoka)
Kinki: Mie (Tsu), Nara (Nara), Osaka (Osaka), Wakayama (Wakayama), Shiga (Otsu), Kioto (Kioto), Hyogo (Kobe)
Chugoku: Tottori (Tottori), Okayama (Okayama), Hirosima (Hirosima), Shimane (Matsue), Yamaguchi (Yamaguchi)
Sikoku: Tokushima (Tokushima), Kagawa (Takamatsu), Kochi (Kochi), Ehine (Matsuyama)
Kiusiu: Fukuoka (Fukuoka), Saga (Saga), Nagasaki (Nagasaki), Oita (Oita), Miyazaki (Miyazaki), Kumamoto (Kumamoto), Kagoshima (Kagoshima), Okinawa (Naha)

Położenie

Archipelag japoński, leżący u wschodnich wybrzeży kontynentu azjatyckiego, rozciąga się wąskim łukiem o długości 3.800 km, od 20 stopni 25' do 45 stopni 33' szerokości geograficznej północnej. Ogólna powierzchnia Japonii wynosi 377.435 km2; - nieco więcej niż obszar Wielkiej Brytanii, ale tylko około 1/9 obszaru Indii i 1/25 obszaru USA - co stanowi mniej niż 0,3% ogólnej powierzchni lądów świata. Archipelag składa się z czterech głównych wysp: Honsiu, Hokkaido, Kiusiu i Sikoku (w kolejności od największej do najmniejszej), a ponadto z kilku łańcuchów wysp i tysięcy mniejszej wysepek. Honsiu zajmuje ponad 60% ogólnej powierzchni Japonii. [

Lądy

Góry stanowią bardzo ważną część Japonii, zajmują prawie 70% powierzchni kraju. Większość najwyższych gór znajduje się na wyspie Honsiu. Jeden bardzo słynny łańcuch górski nosi nawet nazwę Japońskich Alp. Wiele z tych szczytów wznosi się ponad 3000 m. nad poziomem morza. Najsłynniejsza jest oczywiście góra Fudzi. To najwyższy szczyt Japonii; ma 3776 m. Bardzo wiele gór w Japonii jest pochodzenia wulkanicznego i dlatego w niektórych rejonach podgórskich biją gorące źródła. Jest to zjawisko naturalne - wynik podziemnej aktywności wulkanicznej. W niektórych źródłach woda jest tak gorąca, że można w niej nawet ugotować jajko na twardo! W Japonii jest 67 wulkanów i prawie wszystkie są aktywne. W ubiegłych latach zdarzyło się kilka poważnych wybuchów wulkanów, które zniszczyły wiele domów i spowodowały śmierć pewnej liczby osób. Mimo ryzyka, ludzie chętnie osiedlają się w pobliżu czynnych wulkanów, ponieważ lawa wulkaniczna znakomicie użyźnia ziemię. W Japonii zdarzają się również trzęsienia ziemi - co roku notuje się siedem - osiem tysięcy wstrząsów. Większość z nich jest tak nieznaczna, że nikt ich nie zauważa, ale od czasu do czasu duże trzęsienia ziemi może spowodować poważne straty. Dlatego budynki projektuje się tak, aby były odporne na wstrząsy. Specjalnie fundamenty pozwalają na łagodne kołysanie się budynków, które dzięki temu znacznie rzadziej ulegają zniszczeniu. Tak oto Japończycy nauczyli się żyć w harmonii z przyrodą.

Morza

Jeśli jakiś kraj składa się z samych wysp, musi mieć bardzo długą linię brzegów. Zbiorniki wodne są bardzo ważną częścią krajobrazu Japonii: są tu przepiękne górskie jeziora, Morze Japońskie na zachodzie i Pacyfik na wschodzie. Archipelag Japoński leży na szlaku tropikalnych burz, zwanych tajfunami, które najczęściej zdarzają się pod koniec lata lub wczesną jesienią. Tajfuny mogą powodować powodzie, osunięcia gruntu, niszczyć zbiory i domy. [

Klimat i pory roku

Klimat Japonii jest bardzo zróżnicowany. Na północy zimy są mroźne i śnieżne, temperatura może spadać nawet do -40 stopniC, a zimne wichry znad Syberii i Mongolii często przynoszą ze sobą zamiecie śnieżne. Lata są łagodne; temperatura dochodzi do 20 stopniC. Na wyspach na południu, na przykład na Okinawie, jest dużo cieplej; co najmniej 30 stopniC latem i rzadko kiedy poniżej 15 stopni C zimą. W Tokio latem jest gorąco i wilgotno, a zimą chłodno - zwykle około 5 stopni C. W klimacie prawie całej Japonii możemy wyróżnić cztery odrębne pory roku. Nadejście wiosny (haru) zwiastują kwitnące śliwy i wiśnie, a wszystkie prognozy pogody w tym okresie podają kiedy przewidywane jest kwitnienie tych drzew w różnych częściach kraju. Japończycy bardzo lubią przyglądać się kwitnącym wiśniom. Pod drzewami urządza się pikniki, aby uczcić nadejście wiosny. Ten zwyczaj nazywa się "oglądaniem kwiatów" (hanami). Od początku czerwca do połowy lipca jest gorąco i często padają deszcze. Pora deszczowa (tsuyu) ma duże znaczenie dla uprawy ryżu. Od końca pory deszczowej do połowy września trwa pełnia lata (natsu). Z wyjątkiem Hokkaido, wszędzie jest gorąco i wilgotno. Gdy nadchodzi jesień (aki), temperatura spada i powietrze staje się chłodne i rześkie. To piękna pora roku: pogoda jest słoneczna, a drzewa mienią się żółcią i czerwienią. Zimą (fuyu) w północnej i zachodniej Japonii pada zwykle bardzo dużo śniegu. W tych rejonach odbywają się różne śnieżne festiwale - a najsłynniejszy z nich ma miejsce w Sapporo, na wyspie Hokkaido. Ze śniegu i lodu powstają olbrzymie rzeźby, a turyści z całego świata przyjeżdżają je oglądać i brać udział w zabawie.

Rośliny i zwierzęta

Świat roślinny Japonii jest bardzo piękny i zróżnicowany, ze względu na wielką różnorodność klimatu i ukształtowania terenu. Niektóre kwiaty i drzewa mają dla Japończyków szczególne znaczenie. Kwiaty wiśni (sakura), które bardzo szybko opadają, są poetycką refleksją nad zmiennością tego świata. Dla odmiany sosna (matsu) jest symbolem długowieczności, a bambus (take), ze względu na swą wytrzymałość i giętkość, symbolizuje umiejętność pokonywania trudności i siłę. Chociaż w Japonii jest wiele ptaków, owadów i małych zwierzątek, nie ma tu wielu dużych drapieżnych ssaków. Największe są niedźwiedzie, żyjące w górskich ostępach. W pobliżu wiosek i miast mieszkają lisy i kuno psy. W ludowych japońskich bajkach zwierzęta te często płatają ludziom różne złośliwe figle.

Ludzie

W Japonii mieszka ponad 126 milionów ludzi. To siódmy kraj świata pod względem zaludnienia. Ostatnio zaludnienie utrzymuje się na stałym poziomie. Przewiduje się, że liczba mieszkańców Japonii osiągnie rekordowy poziom 130,4 miliona osób w roku 2010, a następnie będzie stopniowo maleć. Japończycy wywodzą się z mieszaniny różnych grup etnicznych. W dalekiej przeszłości, rdzenni mieszkańcy Archipelagu Japońskiego przemieszali się z przybyszami z kontynentu azjatyckiego i z wysp Pacyfiku. Z tego połączenia powstał dzisiejszy język japoński i kultura. Gdybyście wybrali się w podróż po Japonii, to z pewnością zauważylibyście różnice między poszczególnymi regionami, na przykład dialekty. W Tokio "dziękuje" to "arigato", ale w Kioto, na zachodzie Japonii, mówi się "ookini". Chociaż Japonia ma wielu mieszkańców, jej powierzchnia jest raczej niewielka, tak więc kraj jest gęsto zaludniony. Na jeden kilometr kwadratowy przypada przeciętnie 332 osoby. Trzeba jednak pamiętać, że większa część kraju jest górzysta i nie nadaje się do wykorzystania, w rzeczywistości więc Japończycy zamieszkują na mniej niż dziesięciu procentach powierzchni swojego kraju. Widzimy zatem, że w niektórych regionach gęstość zaludnienia znacznie przekracza przeciętną. Wielu Japończyków mieszka na nadmorskich nizinach. Tam zresztą znajdują się największe miasta. Ponad cztery piąte ludności mieszka w miastach lub miasteczkach. W Tokio, stolicy Japonii i jej największym mieście, mieszka 12 milionów osób. Fukuoka, Kobe, Kioto, Osaka, Sapporo i Jokohama mają ponad milion mieszkańców każde.

Fauna i flora

Zróżnicowanie klimatyczne wpływa na różnorodność flory i fauny. Szybki rozwój gospodarczy Japonii pociągał za sobą rabunkowe wycinanie lasów, jednak wiele pasm górskich jest na tyle niedostępnych, że przyroda została ocalona. Obecnie wiele lasów jest zniszczonych przez kwaśne deszcze.

Lasy pokrywają ponad 66% powierzchni kraju, w północnym Hokkaido lasy szpilkowe typu tajgi, w północnym Honsiu lasy zrzucające liście na zimę (głównie buki buna, biały dąb, kasztanowiec, klony), na południu Honsiu, Sikoku i Kiusiuwiecznie zielone lasy podzwrotnikowe (dęby, czerwona i czarna sosna japońska, jodła momi, bambusy) i na archipelagu Riukiu lasy zwrotnikowe. W górach piętrowy układ roślinności, ponad lasami liściastymi górskie lasy iglaste (głównie świerkowo - jodłowe), wyżej zarośla subalpejskie i roślinność alpejska. Bogata flora Japonii (około 5 tys. gat. roślin naczyniowych) ma w znacznym stopniu charakter reliktowy (trzeciorzędowy). Liczne parki narodowe i rezerwaty (m.in. Seto - Naikai, Fudżi, Aso - san).

Największym ssakiem jest niedźwiedź brunatny (rys.1). Do rzadkich gatunków należą olbrzymie salamandry, makaki bezogonowe i żbiki irimate nazywane żyjącymi skamieniałościami. Innymi zwierzętami żyjącymi w Japonii są: makak japoński (rys.2), jeleń wschodni (rys.3), olbrzymia salamandra Megalobatrachus japonicus (rys.4), jadowity wąż trimeresurus (rys.5). Wśród ptaków powszechne są czaple, dzikie kaczki, bażanty; natomiast prawdziwą rzadkością są zagrożone wymarciem ibisy japońskie, występujące jedynie na wyspie Sado, a także żurawie japońskie i czarne bociany[1].

W japońskich parkach przeważają słabo wykształcone gleby górskie; w południowej części kraju gleby tropikalne, m.in. czerwonoziemy i żółtoziemy, w środkowej brunatne (Nizina Kanto) ze znacznym udziałem gleb wytworzonych z popiołów wulkanicznych oraz gleb glejowych, w części północnej, gleby bielicowe i torfowe.

Świat roślinny Japonii jest bardzo piękny i zróżnicowany, ze względu na wielką różnorodność klimatu i ukształtowania terenu. Niektóre kwiaty i drzewa mają dla Japończyków szczególne znaczenie. Kwiaty wiśni (sakura) (rys.6), które bardzo szybko opadają, są poetycką refleksją nad zmiennością tego świata. Dla odmiany sosna (matsu) jest symbolem długowieczności, a bambus (take), ze względu na swą wytrzymałość i giętkość, symbolizuje umiejętność pokonywania trudności i siłę. Chociaż w Japonii jest wiele ptaków, owadów i małych zwierzątek, nie ma tu wielu dużych drapieżnych ssaków. Największe są niedźwiedzie, żyjące w górskich ostępach.

Sieć hydrograficzna

Wyspy Archipelagu Japońskiego omywa pięć mórz - cztery zewnętrzne i jedno wewnętrzne. Morze Ochockie (Ohotsukukai) oblewa północne wybrzeża wyspy Hokkaido. Łączy się na południowym zachodzie z Morzem Japońskim poprzez cieśninę Soya. Wody terytorialne Japonii stanowi skrajnie południowy rejon morza. Morze Ochockie należy do najobfitszych w ryby mórz na kuli ziemskiej.

Morze Japońskie (Nipponkai), między łukiem głównych wysp a kontynentem Azji, oblewa wyspy Hokkaido i Honsiu od zachodu. Łączy się przez Cieśninę Tatarską i od północnego wschodu przez Cieśninę Soya z Morzem Ochockim, a przez Cieśninę Tsugaru z Pacyfikiem. Głębokość Morza Japońskiego wynosi około 4000 m.

Morze Wschodniochińskie (Toshinkai) oblewa zachodnie pobrzeże Kiusiu i cały łańcuch Wysp Południowo - Zachodnich.

Ocean Spokojny (Taiheiyo) oblewa wschodnie wybrzeża Wysp Japońskich na całej rozciągłości od północy do południa. Głębokość Pacyfiku w pobliżu Japonii jest w kilku miejscach bardzo duża; w pobliżu archipelagu Ogasawara dochodzi prawie do 9900 m.

Wewnętrzne Morze Japońskie (Seto - naikai) pomiędzy wyspami Honsiu na północy, a Sikoku i Kisiu na południu - czyli, zgodnie z japońską nazwą "morze wewnątrz cieśnin" - łączy się poprzez cieśniny Kii i Bungo z otwartym Pacyfikiem, a poprzez cieśninę Shimonoseki z Morzem Japońskim. W istocie rzeczy stanowi ono pięć mórz połączonych wzajemnie cieśninami. W swym najszerszym rejonie - od północy ku południu - mierzy 64 km, w najwęższym - 6,4 km. Pomiędzy Sikoku a Honsiu głębokość morza sięga tylko 70 m.
Żaden kraj na świecie nie jest tak zasobny w gorące i mineralne źródła jak Japonia. Większość tych źródeł (95 %) znajduje się w strefach wulkanicznych. M.in. słynne uzdrowisko Beppu na wyspie Kiusiu, w pólnocno - wschodnim rejonie wyspy nad zatoką Beppu.

Z powodu takiego ukształtowania powierzchni kraju, rzeki są krótkie i mają duże spadki z licznymi wodospadami. Najdłuższa jest Shinano (367 km). Japonia ma ponad 600 jezior, głównie pochodzenia wulkanicznego w kalderach i kraterach wygasłych wulkanów.

Największe z nich to jezioro Biwa na Honsiu. Pochodzenia wulkanicznego są także źródła mineralne, najczęściej termiczne, z których wiele ma właściwości lecznicze. Dzięki nim w Japonii istnieje ponad 1800 uzdrowisk. Na Kiusiu i Hokkaido licznie występują gejzery.

Warunki klimatyczne

Wyspy Japońskie leżą w strefie klimatów umiarkowanych ciepłych (Hokkaido, północne Honsiu), podzwrotnikowych (środkowe i południowe Honsiu, Sikoku, Kiusiu) i zwrotnikowych (południowy skraj Kiusiu i Riukiu). Na całym terytorium Japonii występuje klimat monsunowy. Wybrzeża Hokkaido i północno - wschodniego Honsiu opływa zimny prąd Oja Siwo, wybrzeża zachodnie i południowo - zachodnie - ciepły prąd Kuro Siwo. Z monsunem zimowym, wiejącym z północnego - zachodu, w północnej części kraju i na wybrzeżu Morza Japońskiego jest związana pogoda pochmurna i obfite opady śniegu (pokrywa śnieżna 1 - 2 m). We wschodniej części, osłoniętej górami, panuje w tym czasie pogoda słoneczna. Średnia temperatura w styczniu jest zróżnicowana i waha się od -6 do -10°C na Hokkaido, 0 do -4°C w północnym Honsiu, około 6°C na Kiusiu, 14 - 18°C na Riukiu (w górach około -10°C, na Fudżi -19°C). W okresie monsunu letniego wiejącego z południowego - wschodu, różnice temperatur między Hokkaido i Riukiu są znacznie mniejsze. Średnia temperatura w lipcu waha się od 18 - 20°C na północy, do 28°C na południu (na Fudżi 6°C). Średnia roczna suma opadów wzrasta ku południu, od 800 - 1500 mm na Hokkaido, do 2000 - 3000 mm na Riukiu. Najwięcej opadów otrzymują eksponowane wschodnie zbocza gór, najmniej kotliny śródgórskie i osłonięte wybrzeża Morza Japońskiego. Maksimum opadów (z wyjątkiem zachodniego Hokkaido i północno - zachodniego Honsiu) występuje w miesiącach letnich. We wrześniu i październiku do wybrzeży Japonii docierają tajfuny - połączone z gwałtownymi ulewami i powodziami, powodują wielkie zniszczenia.

Na północy zimy są mroźne i śnieżne, temperatura może spadać nawet do -40oC, a zimne wichry znad Syberii i Mongolii często przynoszą ze sobą zamiecie śnieżne. Lata są łagodne, a temperatura dochodzi wówczas do 20oC. Na wyspach na południu, m.in. na Okinawie, jest dużo cieplej. W Tokio latem jest gorąco i wilgotno, a zimą chłodno - zwykle około 5oC. W klimacie prawie całej Japonii możemy wyróżnić cztery odrębne pory roku. Nadejście wiosny (haru) zwiastują kwitnące śliwy i wiśnie, a wszystkie prognozy pogody w tym okresie podają kiedy przewidywane jest kwitnienie tych drzew w różnych częściach kraju. Japończycy bardzo lubią przyglądać się kwitnącym wiśniom. Pod drzewami urządza się pikniki, aby uczcić nadejście wiosny. Ten zwyczaj nazywa się "oglądaniem kwiatów" (hanami)
Hanami
Zdjęcie ze strony http://www.vergenet.net/~horms/galle...isai.shtml#nav

Od początku czerwca do połowy lipca jest gorąco i często padają deszcze. Pora deszczowa (tsuyu) ma duże znaczenie dla uprawy ryżu. Od końca pory deszczowej do połowy września trwa pełnia lata (natsu). Z wyjątkiem Hokkaido, wszędzie jest gorąco i wilgotno. Gdy nadchodzi jesień (aki), temperatura spada i powietrze staje się chłodne i rześkie. To piękna pora roku: pogoda jest słoneczna, a drzewa mienią się żółcią i czerwienią. Zimą (fuyu) w północnej i zachodniej Japonii pada zwykle bardzo dużo śniegu. W tych rejonach odbywają się różne śnieżne festiwale - a najsłynniejszy z nich ma miejsce w Sapporo, na wyspie Hokkaido. Ze śniegu i lodu powstają olbrzymie rzeźby, a turyści z całego świata przyjeżdżają je oglądać i brać udział w zabawie.[1]

Klimat Japonii ma charakter silnie morski, będący z jednej strony pod przemożnym wpływem monsunu zimowego, za drugiej zaś pod działaniem frontu polarnego w czerwcu, monsunu letniego i tajfunów. Duża rozciągłość południkowa sprawia, że Japonia leży w trzech strefach klimatycznych. Północna część kraju to strefa umiarkowana ciepła z krótkim latem i długą zimną z obfitymi opadami śniegu. Środkowa część Japonii należy do strefy podzwrotnikowej z klimatem monsunowym morskim - łagodnym i wilgotnym. Obszar najbardziej wysunięty na południe, czyli wyspy Riukiu i południe Kiusiu leżą w strefie zwrotnikowej.

Wybrzeża wschodnie i południowe znajdują się pod bezpośrednim oddziaływaniem Oceanu Spokojnego. Wpływ kontynentu azjatyckiego jest łagodzony przez otaczające morza. Zachodnie wybrzeża Japonii omywa ciepły Prąd Cuszimski. Wschodnie wybrzeża wysp Hokkaido i Honsiu są pod wpływem chłodnego Prądu Oja Siwo. [2]

W Japonii są cztery pory roku. Wilgotne i gorące lato rozpoczyna się w połowie lipca. Bezpośrednio poprzedza je pora deszczowa, która trwa około jednego miesiąca i nie występuje jedynie na wyspie Hokkaido, położonej najbardziej na północ kraju.

Pora zimowa w Japonii jest zróżnicowana w poszczególnych częściach kraju. Na obszarach położonych od strony Pacyfiku występuje wiele słonecznych i ciepłych dni, a na Hokkaido zimy są bardzo mroźne. W górach zimą jest bardzo dużo śniegu, co pozwala na uprawianie sportów zimowych.

Wiosna i jesień w Japonii są najpiękniejszymi i najbardziej kolorowymi porami roku (wiosną jest różowo od kwitnących wiśni, a jesienią kraj pokrywają czerwono - brunatne liście klonów). Jesień przynosi ze sobą tajfuny charakteryzujące się ulewnymi deszczami oraz porywistymi wiatrami. Tokio położone jest na tej samej szerokości, co Ateny i Los Angeles. Zimy w stolicy Japonii są łagodne o niskiej wilgotności powietrza i rzadkich opadach śniegu, lata są gorące i bardzo wilgotne. Zróżnicowany klimat, obfitujący w deszcze sprzyja występowaniu dużych obszarów leśnych oraz bogatej roślinności na terenie całego kraju.

Japonia rozciąga się od chłodnych terenów północnych do subtropikalnych wysp na południu, wobec czego klimat, mimo że w większej części kraju podzielony jest na wyraźne cztery pory roku, inaczej kształtuje się na poszczególnych wyspach. Ogólnie rzecz biorąc, klimat zależy od okresowych wiatrów wiejących zimą od kontynentu w kierunku morza i od oceanu do kontynentu w czasie lata.

Budowa geologiczna i rzeźba terenu

Łańcuch wysp Japońskich składa się z czterech głównych: Honsiu, Kiusiu, Hokkaido i Sikoku oraz około 3000 mniejszych wysepek. Leżą one w sąsiedztwie strefy subdukcji płyt pacyficznej i filipińskiej pod płytą eurazjatycką. Strefę tą wyznaczają rowy oceaniczne: Japoński (8472 m p.p.m.), Izu - Ogasawara (9810 m p.p.m.) i Riukiu (7861 m p.p.m.). Budowa geologiczna wysp ukształtowała się w wyniku licznych orogenez. Największy wpływ na ich obecny wygląd miały alpejskie ruchy górotwórcze. Z orogenezą alpejską związane są najmłodsze fałdowania i dyslokacje tektoniczne oraz liczne intruzje granitowe. Budowa geologiczna wysp dodatkowo modelowana jest przez ciągłe aktywne procesy wulkaniczne. Na terytorium kraju znajduje się około 180 wulkanów wieku czwartorzędowego, z czego blisko ¼ przejawia stałą aktywność. Japonia należy też do najbardziej sejsmicznych obszarów świata. Przeciętnie notuje się tu rocznie około tysiąc wstrząsów odczuwalnych przez człowieka, a co kilka lub kilkanaście lat wyspy nawiedzają trzęsienia o katastrofalnych skutkach. Dodatkowym zagrożeniem związanym z trzęsieniami ziemi są fale morskie tsunami o wysokości do 35 m, powodujące ogromne zniszczenia głównie w strefie przybrzeżnej. Tworzą się one zwłaszcza wtedy, gdy epicentrum wstrząsów znajduje się pod dnem mórz i oceanów [1].

Rys. 1. Góra Fuji
Zdjęcie z http://www.haussonnenschein.com/. ../mount_fuji15.jpg

Rzeźba Wysp Japońskich jest silnie zróżnicowana. Centralne ich części zajmują obszary górskie i wyżynne (83,6 % powierzchni kraju), w większości o przebiegu południkowym, porozdzielane kotlinami i dolinami pochodzenia tektonicznego. Aż 580 szczytów przekracza 2000 m n.p.m. Najwyższe góry znajdują się w centralnej części Honsiu, na zachód od Tokio. Składa się na nie kilka pasm górskich (Hida, Kiso, Akaishi, Kanto) nazwanymi Alpami Japońskimi. W górach tych znajduje się 21 szczytów przekraczających 3000 m n.p.m., w tym najwyższy szczyt kraju - Fudżi (3776 m n.p.m.) (ryc.1) będący stożkiem wulkanicznym[2].
Rys. 2. Nizina Kanto
Zdjęcie z http://www.infocreate.co.jp/hometown/kanto-e.gif

Rys. 3. Nizina Ishikari
Zdjęcie z http://www.hokkaidoisan.org/meishi/ishikari.jpg

Pasma górskie, przeważnie o przebiegu południkowym są rozdzielone kotlinami tektonicznymi, wypełnionymi popiołami i lawami wulkanicznymi oraz osadami czwartorzędowymi. Najwyższe góry Japonii znajdują się w środkowej części Honsiu, w obrębie wielkiego rowu tektonicznego zwanego Fossa Magna (strefa największych zaburzeń tektonicznych).

Rys. 4. Góry Mikuni
Zdjęcie z http://www2b.biglobe.ne.jp/~akashi/v...to/mikuni.jpeg

Rys. 5. Alpy Japońskie
Zdjęcie z http://www.outdoorandphoto.com/Japan...hi-DayView.JPG

Rzeźba terenu ma również istotne znaczenie w procesie osadnictwa i zagospodarowania Japonii. Tereny górskie o dużych nachyleniach stoków przekraczających 20 stopni stanowią aż 28,8 % powierzchni kraju. Udział obszarów płaskich oraz lekko nachylonych wynosi odpowiednio 12,8 % i 13,3 % ogólnej powierzchni. Stanowią je niziny i wyżynne kotliny śródgórskie. Na największej nizinie - Kanto (13 tys. km2) (ryc.2) leży zespół miejski Tokio - Jokohama - Kawasaki, na nizinie Nobi (1800 km2 - Nagoja, na nizinie Osaka (1250 km2) - zespół miejski Osaka - Kioto - Kobe, a na nizinie Ishikari (2100 km2) (ryc.3) - Sapporo.

Rys. 6. Uzdrowisko Beppu
Zdjęcie z http://www.japaneselifestyle.com.au/...oikejigoku.jpg

Po wschodniej stronie wulkanu Fudżi, wznoszą się góry Kanto (do 2475 m n.p.m.) i Mikuni (ryc.4), po zachodniej - Alpy Japońskie (ryc.5). Strefa Fossa Magna dzieli Japonię na dwie różniące się pod względem budowy geologicznej części: południowo - zachodnią, zbudowaną głównie z utworów paleozoicznych i mezozoicznych oraz północno - wschodnią — z utworów głównie kenozoicznych. Obszary nizinne (ok. 10% pow.) to przede wszystkim aluwia i trzeciorzędowe tarasy, a także dna śródgórskich kotlin i dolin, często tektonicznego pochodzenia. Największe: Kanto i Ishikari zajmują dawne depresje tektoniczne. Na obszarach wulkanicznych występują liczne źródła mineralne (około 15 tys.), w większości termalne (głównie gejzery), przeważnie wykorzystane do celów balneologicznych — najbardziej znane w uzdrowisku Beppu (ryc.6) na Kiusiu.[3]

Rolnictwo

Tylko ok. 14% ziemi w Japonii nadaje się pod uprawę. Gospodarstwa są małe, mają przeciętnie 1,4 ha. Każdy kawałek miejsca jest cenny i wykorzystywany pod uprawę. Farmerzy starają się uzyskać z każdego hektara jak najwyższe zbiory i dzięki stosowaniu nawozów , skomplikowanych maszyn i troskliwej uprawie według najnowocześniejszych metod, produkują aż dwie trzecie owoców i warzyw spożywanych w Japonii. Niektórzy farmerzy hodują kury, krowy i świnie. Japonia produkuje tyle ryżu, że starcza dla wszystkich mieszkańców, ale musi importować wiele innych produktów żywnościowych.

Rybołówstwo

Ryby stanowią ważny składnik w japońskiej kuchni. dlatego więc rybołówstwo jest znaczącą gałęzią przemysłu. W 1990 roku w Japonii było zarejestrowanych ponad 416 tys. łodzi rybackich. Roczne połowy wynoszą średnio około 12 mln. ton. Ponadto każdego roku w gospodarstwach rybnych hoduje się 1,5 mln. ton ryb i skorupiaków. Ta ilość jest jednak niewystarczająca, więc około 10% wszystkich spożywanych w Japonii ryb pochodzi z importu.

Bogactwa naturalne

Japonia produkuje energię elektryczną wykorzystując wodę, słońce, wysoką temperaturę i energię jądrową. Bogactwa naturalne musi jednak w większości importować. Dotyczy to szczególnie ropy naftowej. Japonia produkuje bardzo wiele towarów na eksport, żeby mieć czym zapłacić za importowane surowce.

Handel

W roku 1997Japonia wydała40,9 tryliona jenów (340 miliardów dolarów) na import z innych krajów. Na eksporcie towarów i usług zarobiła natomiast 50,9 tryliona jenów (422 miliardy dolarów). Japonia handluje prawie ze wszystkimi krajami świata, ale ponad jedna trzecia eksportu trafia do Stanów Zjednoczonych, skąd pochodzi jedna czwarta japońskiego importu. Innymi ważnymi partnerami handlowymi są kraje azjatyckie, takie jak Hongkong, Singapur, Korea Płd. i Tajwan. Wiele japońskich firm otwiera swoje fabryki w innych krajach. W 1997 wydano ponad 54 miliardy dolarów na budowę nowych fabryk i biur na całym świecie. Rząd japoński przeznacza także bardzo poważne sumy na pomoc gospodarczą dla krajów rozwijających się.

Samochody

Samochody to najlepiej znane wyroby japońskie. W 1998 roku wyprodukowano tu prawie 10 mln. samochodów, autobusów i ciężarówek - takiej liczby nie osiągnął żaden inny kraj na świecie. Wiele z tych samochodów montowały roboty, czyli skomplikowane maszyny zaprojektowane do wykonywania konkretnych czynności. W Japonii jest więcej robotów przemysłowych niż we wszystkich rozwiniętych krajach świata razem!

Życie codzienne

Niektórzy Japończycy pracują w bardzo dużych firmach, nierzadko znanych na całym świecie. Pracownicy takich firm spędzają w biurze bardzo dużo czasu i często pracują z dala od domu. Naturalnie, w Japonii jest także bardzo dużo mniejszych firm. Niektóre gospodarstwa rolne, zakłady albo sklepy są prowadzone przez całe rodziny i wtedy wszyscy członkowie rodziny pomagają w pracy. Gdy rodzice przechodzą na emeryturę, firmę najczęściej przejmuje najstarszy syn. Do niedawna w Japonii pracowali prawie sami mężczyźni. To się obecnie zmienia i w japońskich przedsiębiorstwach zaczyna pracować coraz więcej kobiet.

Nauka

Japoński system szkolny składa się z pięciu etapów:
1.Przedszkole (3-6 lat),
2.Szkoła podstawowa (6-12 lat),
3.Szkoła średnia niższego stopnia (12-15lat),
4.Szkoła średnia wyższego stopnia (15-18 lat),
5.Szkoły wyższe.
Wszystkie japońskie dzieci w wieku od 6 do 15 lat muszą chodzić do szkoły. Wiele z nich zaczyna naukę wcześniej w wieku trzech lub czterech lat, kiedy idą do przedszkola. Prawie wszyscy uczą się dłużej, kończąc szkołę w wieku 18 lat. Prawie jedna trzecia idzie do szkoły wyższej. Niektórzy uczniowie wybierają szkołę średnią wyższego stopnia z dala od domu, bo są zdania, że niektóre szkoły są lepsze od innych. Według nich, uczeń, który skończy dobrą szkołę średnią, łatwiej zda na dobry uniwersytet, a później nie będzie miał kłopotu ze znalezieniem dobrej pracy. Dlatego do niektórych szkół jest bardzo trudno się dostać. We wszystkich trzeba zdawać egzaminy wstępne, a każda szkoła ma prawo przygotować swoje własne pytania egzaminacyjne. Większość egzaminów do renomowanych szkół jest bardzo trudna, więc wielu uczniów chodzi po południu, albo w soboty i niedziele, do specjalnych szkół korepetycyjnych (juku), które przygotowują do egzaminów.

Szkoła

Rok szkolny zaczyna się w kwietniu a kończy w marcu. Letnie wakacje trwają około półtora miesiąca. Do szkoły nie chodzi się także w święta państwowe. Oprócz tego dzieci mają wolne dwa tygodnie w okresie noworocznym, i dwa tygodnie na wiosnę, na koniec roku szkolnego. W tygodniu, nauka zaczyna się w poniedziałek i w większości szkół kończy się koło południa w sobotę. Lekcje zwykle trwają od 8.30 do trzeciej po południu, ale wielu uczniów zostaje do piątej a nawet do szóstej na zajęciach sportowych i w kółkach zainteresowań. W szkołach podstawowych w jednej klasie może być nawet czterdzieścioro uczniów. Niektóre szkoły wymagają więc, aby dzieci nosiły na głowach czapeczki albo berety w określonych kolorach; łatwiej je wtedy zauważyć i dzieci są bezpieczniejsze na ulicy. Większość szkół średnich niższego i wyższego stopnia wymaga, aby uczniowie chodzili w mundurkach, uszytych według bardzo ścisłych reguł. Mundurki chłopców są zwykle czarne, z metalowymi guzikami i sztywnymi kołnierzykami; dziewczynki noszą zwykle granatowe żakiety i plisowane spódniczki. Ostatnio jednak wiele szkół zmienia krój mundurków, tak by uczniowie czuli się w nich swobodniej. Obowiązkiem uczniów i nauczycieli jest utrzymanie szkoły w czystości. Każdego dnia poświęca się na to trochę czasu. Klasy są podzielone na grupy, które na zmianę sprzątają klasy, korytarze, toalety i inne wspólne pomieszczenia. Niektóre szkoły mają również obsadzone kwiatami ogródki, pielęgnowane przez uczniów.

Lekcje

Wszyscy japońscy uczniowie uczą się angielskiego. Naukę zaczynają w szkole średniej niższego stopnia i uczą się przez co najmniej sześć lat. Oczywiście nauka japońskiego jest również bardzo ważna. Gramatyka jest dość łatwa, ale nauka pisania zajmuje dużo czasu. W piśmie japońskim używa się trzech alfabetów. Znaki chińskie (kanji) pojawiły się w Japonii w VI wieku n.e. Przy ich pomocy Japończycy starali się zapisywać swój język, ale było to bardzo trudne, gdyż chiński i japoński bardzo się różnią. Stworzono więc dwa nowe rodzaje pisma: hiraganę i katakanę. I hirigana i katakana mają po 46 liter. Litery odpowiadają głoskom, tak jak w alfabecie rzymskim, i używa się ich do zapisywania słów, których nie da się wyrazić przy pomocy kanji. Kanji służą do zapisywania pojęć. Niektóre znaki są bardzo skomplikowane i można je wymawiać na wiele różnych sposobów. W codziennym użyciu jest około dwóch tysięcy znaków kanji. W szkole podstawowej trzeba się nauczyć około tysiąca znaków w mowie i w piśmie. Drugi tysiąc trzeba opanować przed skończeniem szkoły średniej niższego stopnia.

Domy japońskie

Domy i mieszkania japońskie bardzo różnią się między sobą. W wiejskich regionach Japonii można jeszcze znaleźć tradycyjne domy z drewna i gliny, kryte dachówką. Przed drugą wojną światową wiele z tych domów kryto słomą ryżową, ale teraz bardzo trudno byłoby znaleźć dom ze słomianym dachem. Większość nowych domów buduje się z aluminium, betonu i drewna. Ponieważ jest mało ziemi pod zabudowę, szczególnie w miastach, domy są zwykle bardzo drogie i raczej małe. W miastach wiele osób mieszka w wielkich bokach (danchi). Lato w Japonii jest gorące i wilgotne, więc domy buduje się tak, aby były przewiewne. Rozsuwane drzwi i okna są zrobione z papieru i drewna. Można je otwierać, żeby wpuścić świeże powietrze, albo zamykać, żeby nie było przeciągów. Można je także wyjąć, jeśli chce się z dwóch małych pokoików zrobić jedno duże pomieszczenie. Podłoga w przedsionku (genkan), przedpokoju i kuchni jest drewniana. Pozostałe pokoje są wyłożone trzcinowymi matami (tatami) ze słomy, krytej plecionym sitowiem. Kiedy wchodzi się do japońskiego domu, trzeba zdjąć buty i założyć kapcie, a kiedy wchodzi się do pokoju wyłożonego tatami, trzeba zdjąć również kapcie i zostawić je w przedpokoju. Na noc do spania układa się na matach miękkie pikowane materace i kołdry (futon). Rano zwija się je i wkłada do specjalnych szaf. W ten sposób pokój może być jednocześnie sypialnią, pokojem dziennym i jadalnią. Oczywiście, we wszystkich domach jest elektryczność i bieżąca woda. Tylko centralne ogrzewanie jest rzadkością, z wyjątkiem Hokkaido, gdzie są bardzo chłodne zimy. W pozostałych częściach Japonii pokoje ogrzewa się tylko wtedy, gdy ktoś w nich jest. Japończycy mają na przykład specjalne piecyki (kotatsu) - niskie stoły, pod którymi wbudowany jest grzejnik elektryczny. To bardzo praktyczny, tradycyjny sposób ogrzewania. Cały stół jest przykryty kołdrą, na której układa się blat. Żeby się ogrzać, wsuwa się nogi pod kołdrę. Jest tak przytulnie, że nieraz można się nawet zdrzemnąć! Siedzi się na płaskiej, kwadratowej poduszce (zabuton). Wiele budynków i domów ma klimatyzację, chłodzącą pomieszczenia w czasie letnich upałów. Każdy dom w Japonii ma łazienkę (o-furo). Jest to specjalne pomieszczenie, używane tylko do kąpieli. Wanna jest kwadratowa i głęboka. Napełnia się ją zimną wodą, a potem ogrzewa. Przed wejściem do gorącej wody trzeba się namydlić, siedząc na specjalnym stołeczku, a następnie spłukać z siebie mydło. Cała rodzina kąpie się w tej samej wodzie, małe dzieci często razem z rodzicami. Pora kąpieli to czas odpoczynku i przyjemności.

Jedzenie

W tradycyjnej kuchni japońskiej wkłada się dużo pracy w przygotowanie potraw, wykonanych często z surowych składników. Codzienny posiłek składa się na przykład z ryżu, warzyw, zupy z pasty sojowej (miso), marynat i ryby lub mięsa. Najpopularniejszą przyprawą jest sos sojowy (shoyu). Z ryżem często je się suszone zielone wodorosty (nori), które są bardzo delikatne, chrupiące i smaczne. Wodorosty są także bardzo zdrowe, ponieważ zawierają mnóstwo jodu. Znaną japońską potrawą są cienkie paski surowej ryby (sashimi) z zielonym chrzanem. Czasami paski surowej ryby układa się na kulkach przyprawionego octem ryżu (sushi). Chociaż te dania są z pozoru proste, trzeba uczyć się wiele lat, żeby stać się naprawdę dobrym kucharzem. Ryby przygotowuje się na wiele różnych sposobów. Na przykład tempura, czyli owoce morza i warzywa smażone w głębokim oleju, stała się tradycyjną japońską potrawą, choć zapożyczoną ją w XVI wieku od portugalskich kupców. Japończycy zaczęli jeść mięso dopiero około stu lat temu. Ale teraz jest już mnóstwo smacznych potraw z kurczaka, wieprzowiny i wołowiny. Bardzo dobre na przykład są szaszłyki z kurczaka (yakitori). Sukiyaki to wołowina duszona z warzywami i twarożkiem sojowym (tofu). Podaje się ją na stół w garnku, a jedzący wybierają sobie z niego to, na co akurat mają apetyt. W Japonii popularny jest także makaron (soba, udon), który czasem je się zamiast ryżu. Makaron zwykle podaje się w głębokiej misce z rosołem i warzywami, rybą lub mięsem. Zimny makaron w sosie to popularny posiłek latem. Ulubionym napojem Japończyków jest zielona herbata (o-cha). Podaje się ją po posiłkach i na wszystkich spotkaniach towarzyskich. Pije się ją gorącą i bez cukru. W Japonii można spotkać potrawy z całego świata: kuchnię chińską, koreańskie mięso z rusztu, spaghetti, curry, steki i hamburgery, które są ulubionym przysmakiem dzieci i młodzieży.

O zachowaniu się przy stole

Japończycy zwykle jedzą pałeczkami (hashi). Nakrywając do stołu, stawiają po lewej miseczkę z ryżem, a po prawej - z zupą. Pałeczki leżą równolegle przed nimi. Prawą ręką trzyma się pałeczki, a lewą podnosi miseczkę z ryżem lub zupą. Tylko zupę pije się prosto z miseczki - do innych talerzy i miseczek sięga się pałeczkami. Przed posiłkiem mówi się "Itadakimasu", a po posiłku "Gochiso-sama deshita". To odpowiedniki naszego "smacznego" i "dziękuję".

Codzienność w tłumie

Cały czas masz wokół siebie ludzi. Czy to metro, czy ulica, czy sklep. Ludzie , ludzie i jeszcze raz ludzie. Nie dość tego wieczne korki samochodowe. Czy to mała uliczka, czy wielka arteria przelotowa, wszędzie sznur samochodów. Tak wygląda codzienność w wielkim mieście na Wyspach Japońskich. W samej aglomeracji tokijskiej mieszka obecnie prawie tyle samo ludzi, co u nas w całym kraju. Porównanie do mrowiska jest nad wyraz trafne. Zresztą nawet wielkie wieżowce mieszkalne nazywane są "mrówkowcami" i faktycznie tak wyglądają, żadnej indywidualności na zewnątrz, wszystko takie same.
Być w tłumie nie rok, dwa, lecz całe życie. Jest to wyzwanie, prawda?
Każdy Japończyk od momentu wejścia w system, czyli od piątego roku życia, kiedy to idzie do szkoły jest przyzwyczajany do takiej egzystencji. Założenie podstawowe, to nie wyróżniać się z grupy. Wszyscy jednakowo ubrani, żadnych cech indywidualnych i potem tak przez całe życie. Oczywiście mając "naście" lat, młodzi buntują się. Dlatego mamy tak w sumie "osobistą" modę w Japonii. Każdy chce wyglądać inaczej, właśnie chce się wyróżniać, chce być zauważonym.

Byłem pełen podziwu dla umiejętności Japończyków do "bezdotykowego" przemykania w tłumie. Poruszają się jak naoliwieni, nawet się o siebie nie otrą. Oczywiście zdarzają się sytuacje ekstremalne, np. ludzki korek przy wyjście z metra w weekendowy wieczór na tokijskich stacjach przy dzielnicach: Harajuku, Shibuya, Shinjuku, Ginza, itd. Wtedy policja kieruje ruchem pieszych. Jedna strona ulicy pełznie w jedną stronę, a druga w drugą.

Oczywiście ja jako gajin byłem w ogóle nietykalny, zawsze otaczała mnie paro centymetrowa pustka jak pole siłowe, ale ścisk i tak był potężny, zresztą metro co chwila wyrzucało nową partię chętnych wrażeń tubylców. Kto ma klaustrofobię to niech lepiej uważa, ja utknąłem na pół godziny w niskim tunelu. Śmierdziało sake, rybą czosnkiem, a do tego wszyscy chorzy na żółtaczkę, upiorne białe oświetlenie i pułap tunelu tuż nad głową. Przyjemne to nie było.

Stacja kolejki. Dziki tłum, ale wszystko uporządkowane, białe linie wyznaczają miejsce gdzie po zatrzymaniu będą drzwi wagonu i faktycznie pociąg staje prawie co do centymetra. Z lewej strony ludzie w chodzą z prawej wychodzą. Parę chwil i kolej rusza dalej. Oczywiście w godzinach szczytu przy każdych drzwiach stoją umundurowani na szaro, ale za to w białych rękawiczkach "upychacze". Faktycznie z wielką wprawą upychają ludzi w wagonach. Ci pasażerowie którzy są upychani na końcu na pewno mają po tej operacji trochę "znieświerzone" okrycia.

Zauważałem swoisty stoicyzm Japończyków w takich sytuacjach. Nikt nerwowo nie przepycha się do przodu. Wszyscy stoją cierpliwie i czekają. To samo dotyczy ulicy. Wielkie skrzyżowania z pasami nawet po przekątnej, tak że jak rusza zmiana świateł to wygląda to jak ludzka rzeka. Jedno miejsce przy stacji kolejki na Shibuyi ochrzciliśmy bitwą pod Grunwaldem. Naprawdę niesamowicie wyglądały dwie ludzkie ławy, które w momencie zmiany świateł ruszają na siebie. Idą całą szerokością nie prawa - lewa, ale jak się spotykają to tylko znanym sobie sposobem wymijają się bezkolizyjnie.

Ścisk dotyczy nie tylko chodników, ale i jezdni. I znów ciekawostka, nikt się nie spieszy, nie trąbi, nie jeździ po chodnikach. Tylko ten co naprawdę musi wyrusza samochodem do centrum miasta, normalnie jeździ się kolejką, bo nawet autobus może utknąć w korku.

Od kolegi na stałe mieszkającego w Tokyo wiem, że jeździ się raczej spokojnie. Oczywiście zdarzają się wariaci co trąbią i gwałtownie przyspieszają, ale jest to rzadkość.. Sam miałem możność zaobserwować jak on prowadzi samochód. Jeśli nie gonią go terminy to jedzie zupełnie relaksowo. Niezwykle płynną jazdę wspomaga oczywiście automatyczna skrzynia biegów, która jest w Japonii standardem, sygnalizacja świetlna informująca z jaką szybkością należy jechać, aby nie stać na następnych światłach i oczywiście nawigacja satelitarna informująca nie tylko o szybkości, ale także wybierająca drogę przez najmniej zakorkowane ulice. Japońska nawigacja jest niezwykle dokładna i faktycznie trójwymiarowa. Pokazuje w rzucie sześciennym nawet wielopoziomowe arterie o niezwykle skomplikowanym systemie wjazdu. Dla mnie była to rewelacja.


Kiedyś zdarzyła nam się dość humorystyczna sytuacja. Akurat prowadziła żona mojego przyjaciela, rodowita Japonka. W momencie kiedy praktycznie wjeżdżaliśmy na skrzyżowanie zaczęła się zmiana świateł, która jest trochę dłuższa niż w Europie. Przed nami było pusto i dziewczyna wcisnęła gwałtownie pedał gazu i prawie w rajdowym tempie, jak na warunki japońskie, przejechała przez skrzyżowanie skręcając dodatkowo w małą ulicę w prawo, czyli jak u nas w lewo. Mąż zareagował zdziwieniem na "kawaleryjską" jazdę żony. Stwierdził, że widział coś takiego po raz pierwszy, a ja uniosłem kciuk do góry i powiedziałem, że po Warszawie może jeździć, da sobie radę.

Umiejętność życia w tłumie jest podstawą psychologicznej edukacji każdego Japończyka. Choć nam do nich jeszcze daleko, ale myślę, obserwując korki uliczne w stolicy, że może czas i u nas zacząć uczyć tej swoistej sztuki przetrwania w warunkach cywilizacyjnego rozwoju. Oni z tym żyją od wieków, my od paru lat i jak widać niezbyt potrafimy się przystosować do zmian. Pod tym względem mieszkańcy Kraju Kwitnącej Wiśni są od nas o wiele bardziej ucywilizowani.

Boże Narodzenie w Japonii

Nie tak dawno przeżywaliśmy najbardziej rodzinne ze świąt. W sumie czy stary, czy młody, każdy na nie czeka, każdy się po swojemu z nich cieszy. Nie da się ukryć, że i u nas klimat Bożego Narodzenia i czas Adwentu na przestrzeni lat i przewrotów dziejowych ulega zmianie.

Za czasów PRL-u, była to ciągła gonitwa i stanie w kolejkach dosłownie za wszystkim. Obecnie też jest jakoś dziwnie. Zaraz po Święcie Wszystkich Świętych, kiedy znikną tylko znicze nagrobne, pojawiają się ozdoby choinkowe i przeróżne odmiany św. Mikołajów. Jeszcze się Adwent nie zaczął, a w sklepach królują już podarki gwiazdkowe. Jedna rzecz tylko nie uległa zmianie przez te wszystkie lata, a mianowicie czas trwania świąt.

Tak się składało dotychczas w moich podróżach do Japonii, że przylatywałem tam około połowy listopada. Już wówczas sklepy były wypełnione "akcesoriami" mającymi przybliżyć czas Bożego Narodzenia Japończykom, ale czy na pewno? Wielkie ozdoby świetlne w kształcie choinek i św. Mikołajów na dużych domach towarowych, szum reklamowy w telewizji, wiele gadżetów i zabawek dla dzieci. A właściwie o co w tym wszystkim chodzi?

Dla Japończyków chrześcijańskie święta są tak samo egzotyczne i obce jak dla nas buddyjskie. Nieliczne grupy rdzennych katolików czy ewangelików nie mają z tytułu swojego wyznania żadnych przywilejów. U nas np. wyznawcy prawosławia mają ustawowo dni wolne w swoje święta, a u nich nie. Pamiętam, że na ten temat miałem rozmowę ze swoim kolegą. Powiedział mi wprost, że chcąc być z rodziną w ten święty dla nas czas musi brać normalny urlop. Można też powiedzieć, że dni wolne od pracy w Japonii mijają sie z naszymi świętami. 23 grudnia są urodziny cesarza, a nowy rok obchodzony jest i 1 stycznia, ale także 4 stycznia. Bywa więc, że wolny maja cały tydzień w zależności od tego jakie przypadają dni tygodnia.

U nas w sklepach od razu pojawia się cały asortyment towarów świątecznych. W Japonii jak zauważyłem jest trochę inaczej. Pierwszy okres to czas do 6 grudnia. Głównym towarem w są akcesoria św. Mikołaja. Czapki, brody, całe stroje, jednocześnie pojawiają się wieńce adwentowe, cała masa drobnych upominków, worki i skarpety na prezenty itd. Po naszych Mikołajkach pojawiają się ozdoby choinkowe, różne zwierzątka i całe scenki przypominające o klimacie Bożego Narodzenia wykonane ze świecących diodowo przewodów do ustawienia przed domem, lub do zawieszenia na ścianie. Znikają natomiast tradycyjne stroje św. Mikołaja, pojawiają się natomiast dość dziwne wdzianka dla pań o tym charakterze. Dosyć kuse, czasami prawie negliż ....hmmm. Dziwne to dla mnie było. Pamiętam ile to nabiegałem się po Tokyo w połowie grudnia, aby kupić czerwoną czapkę z białym pomponem jak szedłem do do znajomych z prezentami dla ich pociech. Oczywiście ilość zabawek dla dzieci nie ulega przez cały czas zmniejszeniu, zmieniają się tylko dodatki i papier pakowy z ozdób związanych z czerwono odzianym grubym facetem na różnego rodzaju gwiazdki i śnieżynki.

Nie mam zamiaru krytykować sposobu podejścia Japończyków do świąt, których oni nie obchodzą. Pozostaje tylko pytanie po co to ogóle robią? Przecież my nie obchodzimy świąt kwitnienia wiśni czy innych. Nikt od nas nie wymaga , ani nie narzuca nam obchodzenia uroczystych dni z innych kultur.

Mogę tylko podejrzewać, że ma na to wpływ swoista fascynacja Ameryką. Dla mnie jest to czysty snobizm i komercja. Wzięli z amerykańskiej kultury to, co w sumie nas też trochę denerwuje, a mianowicie ich szaleństwo obdarowywania się na wzajem i kupowania, kupowania i jeszcze raz kupowania. Patrząc trzeźwo na nas, też należy zauważyć podobny objaw, ale nie występujący jeszcze w tak wielkiej skali. Natomiast w Japonii widzę tylko dwie rzeczy. Jedna to zwiększenie obrotów w handlu, a druga to chęć dorównania we wszystkim mieszkańcom Ameryki i Europy. U nich nie wynika to z duchowej potrzeby, ale tylko z chęci pokazania innym, że ja to robię. Ulice przecież i tak będą przystrajane za parę dni, więc można pięknie oświetlić je wcześniej, reklamy przyciągną klientów, a trzeba pamiętać, że Japończyk łatwo ulega ich wpływom. To wszystko sprowadza nas do zwykłego materializmu konsumpcyjnego. Czy może to ulec zmianie? Chyba nie. Może się zdarzyć zupełnie coś innego. Skończy się moda na obchodzenie tych świąt, albo przestaną przynosić konkretne zyski właścicielom sklepów i wtedy zacznie się szukanie innego sposobu na skuszenie potencjalnego klienta , a Święta Bożego Narodzenia odejdą w zapomnienie.

Pokolenia

Sami dostrzegamy zmiany, jakie zachodzą w preferencjach życia między pokoleniem chociażby naszym, a naszych rodziców. To samo dzieje się na całym świecie i tak samo jest w Japonii. Każdy młody człowiek myśli o karierze i osiągnięciu życiowego sukcesu. Może tylko metody, jakimi do tego dochodzi różnią się od tych, których używamy my. Ale czy znów tak bardzo?

Młody Japończyk, tak jak młody Polak, od wczesnych lat nauki zostaje ogarnięty "wyścigiem szczurów". Od początku jest uczony jak należy walczyć o swoje. Starsze pokolenie patrzy na to, co się dzieje z pewnym niedowierzaniem i kręci ze zdziwienia głową. Jak tak można żyć? Czy największą wartością ma być pieniądz? Czy walka o zdobycie bogactwa ma przesłaniać wszystko inne? Co czeka tych wszystkich młodych ludzi za 20 lat? Czy będą to ludzkie wraki w wieku 40-tu lat nadające się tylko do przejścia na emeryturę, albo na leczenia psychiatryczne? Czy też poradzą sobie w życiu?
Te same pytania zapewne zadawali sobie nasi rodzice, a wcześniej ich rodzice. Jednak zastanówmy się czy jednak nie pędzimy w ślepą uliczkę? Patrząc na dzisiejszą młodzież widzę przede wszystkim jedno. OGROMNE ZMĘCZENIE. Uczniowie nie tylko uczą się w szkole, ale także na dodatkowych zajęciach pozalekcyjnych, bo muszą cały czas pogłębiać i doskonalić swoją wiedzę. Rozrywka to właściwie czas odreagowania stresów, a nie okres przeznaczony na miłe spędzenie czasu. Skończyły się czasy wspólnej gry rówieśników w piłkę na podwórku po lekcjach. Każdy pędzi na następne zajęcia, jakie wymyślili mu rodzice. Swoisty koszmar.
W Japonii jest tak samo o ile nie gorzej. Tak jak i u nas młodzi ludzie śpią w środkach komunikacji. Są przyzwyczajani do ustawicznej pracy już od małego. W wieku pięciu lat wpadają w system i są w nim do starości. Jest tylko jedna mała różnica. Oni do tego są przyzwyczajeni od pokoleń, a my dopiero od niecałych 20 lat. Może się okazać, że dzisiejsze dzieci nie dadzą sobie rady, nie wytrzymają zdrowotnie, szybko się zestarzeją i żadna reforma emerytalna nie pomoże. Okaże się, że 30-40-letni emeryci, będą już tylko wypalonymi wrakami, nieumiejącymi żyć bez pracy, a jednocześnie niemogącymi już pracować.

Starsze pokolenie patrzy na to wszystko i milczy. Boi się odezwać, bo każda rada jest odrzucana w imię innych celów życiowych. Młodzi nie chcą słuchać starszych i w sumie jest to normalne, natomiast absurdalne jest wyśmiewanie porad rodziców, jako tych, którzy nie wiedzą jak to się obecnie żyje i jakie są teraz jego wymogi. Tutaj chyba leży głównie różnica między młodym Polakiem i Japończykiem. W Kraju Kwitnącej Wiśni starsi ludzie są otaczani szczególnym szacunkiem, właśnie za swoją życiową wiedzę, tak u nas wyśmiewaną. Przecież nie jest powiedziane, że wszystkie tak zwane dobre rady muszą być wykorzystane. Ale należy je z SZACUNKIEM wysłuchać.

Wielu młodym Polakom brakuje elementarnej "kindersztuby" i politycznego myślenia. Z góry negują zdanie starszych i zakładają, że tylko oni mają rację i wiedzą, czego chcą. Czasem tak jak Japończyk, warto wysłuchać seniorów, a zaakceptować i skorzystać z części życiowych mądrości przez nich głoszonych.
Starszy człowiek jest cichy, nie idzie z szumem i impetem przed siebie. Swój okres świetności ma już za sobą. Oczekuje wręcz, że ktoś młodszy będzie chciał skorzystać z jego doświadczenia. Jest w każdej chwili gotów do podzielenia się swoją wiedzą, więc doceńmy to. Nie dajmy, aby jego mądrość przeminęła wraz z nim. Czasem tylko to po nim zostaje, więc uczmy się to doceniać.

Parę lat temu w Japonii widziałem niezwykłą dla nas parę starszych ludzi. W restauracji hotelowej podczas śniadania, usiadło stolik obok wieloletnie małżeństwo. Skąd to wiedziałem? Po pierwsze przy następnym stoliku siedziała ich córka z mężem, a po drugie ci ludzie porozumiewali się prawie monosylabami i co najważniejsze, z każdego ich gestu w kierunku partnera był widoczny olbrzymi szacunek dal drugiej osoby. Młodzi w pełni korzystali z przysmaków zgromadzonych na stole. Jedli długo i dużo, rozmawiali ze sobą przez cały czas. Natomiast dwoje staruszków wzięło sobie tylko czarkę ryżu, maleńkie pojemniczki z fermentującymi kiełkami i zieloną herbatę. Bardzo dyskretnie ich obserwowałem. Byli skupieni tylko na posiłku i na sobie. W ogóle nie interesowało ich, co się wokół dzieje. Czasem któreś z nich rzuciło jakieś ciche słowo, na co drugie składało ręce i leciutko skłaniało głowę. Jedli tylko tyle, aby nie umrzeć. Zapewne nic innego w swym życiu nie jadali i była to ich codzienna skromna dieta. Zwracali uwagę nawet na to, aby skończyć posiłek razem, aby drugie nie czekało. Jakże to piękne. Kiedy skończyli jeść, ukłonili się sobie i razem po cichutku wstali i wyszli. Coś pięknego. Do dziś jestem pod wrażeniem tej niezwykłej i jakże egzotycznej dla mnie pary.

Mieć szacunek dla siebie po tak wielu przeżytych wspólnie latach. Kiedy u nas się słyszy, że syn wygonił rodziców, albo rodzice dzieci o ile nie gorzej, to Wierzyc się nie chce, że gdzieś żyją ludzie, którzy po prostu nie mają tych problemów.

Oczywiście, nigdzie nie jest cudownie. Zapewne i w Japonii są "czarne owce", ale chodzi mi o sposób, w jaki kontaktują się młodsi i starsi. Życie "na kupie" też ma swoje prawa i wymogi. Muszą się wzajemnie szanować, bo pewnie inaczej by się zagryźli. Liczy się to, że potrafili się przystosować do warunków, w jakich muszą żyć. Natomiast u nas odnoszę wrażenie, że młodzi ludzie chcą, aby wszyscy do nich się przystosowali. Może czas, żeby się zastanowili, co będzie z relacjami między nimi, a ich dziećmi. Może być jeszcze ciekawiej. Nieprawdaż?


Wiekszosc artykułu pochodzi z www.konnichiwa.pl

[-=Arti=-]

Nie wiem czy wiecie, czy też nie wiecie, ale w Japonii w domach nie ma ogrzewania centralnego
Jedynie szpitale (szkoły również nie mają ogrzewania) posiadają klimatyzatory, które utrzymują temperature na stałym poziomie.
Jak sobie poradzili z tym nasi wschodni przyjaciele ? Mają kotatsu !

Troche wyjaśnień:
Kotatsu (jap. 炬燵, kotatsu?) - w dawnej Japonii palenisko w środku izby, umieszczone poniżej poziomu podłogi, otoczone niskim stołem. Służyło do przygotowywania potraw i ogrzewania zimą. Do spalania wykorzystywano brykiety węglowe i węgiel drzewny. Współcześnie jest to elektryczne urządzenie grzewcze umieszczone pod stolikiem tsukue. Po wpuszczeniu nóg do wnęki pod stołem, dodatkowo od góry przykrywa się uda specjalnym kocem lub kołdrą (kotatsu-buton).





PS.
delikatne sprostowanie/wyjaśnienie do słownika i zamieszczonego tam słówka "gaijin"...
To jest wersja skrócona, obraźliwa, tak jak słowo czarnuch.
Wersja "delikatniejsza" to "gaikokujin", a chcąc się zwrócić do obcokrajowca nie mając zamiaru go tym samym obrazić, powinno się użyć sformuowania "gaikokujin san", co w wolnym tłumaczeniu oznacza "szanowny panie z poza Japonii"