Trochę o samej Japonii, kulturze sztuce itp.

[pitbedzin]

Japonia – któż z nas nie słyszał tej nazwy, któż z nas nie marzył by tam być choćby na krótkim urlopie, któż z nas nie zna pojęć takich jak FujiJama, samuraj, czy harakiri.
Postaram się w tym tekście przybliżyć wszystkim troszkę Japonię, jej kulturę i obyczaje.
Japonia nazwa używana we współczesnym świecie jako nazwa kraju kwitnącej wiśni, zostało sprowadzone do europy przez Marco Polo. W pisowni jako nazwa Giapan pojawiło się w 1577r użyte przez portugalskich kupców. Co ciekawe sami japończycy używają jako nazwy swojego kraju 2 nazw: Nihon, nazwa używana w języku codziennym oraz Nippon bardziej oficjalne określenie. Pełna i oficjalna nazwa kraju to Nippon-koku co znaczy nie mniej nie więcej tylko Państwo Japońskie. Nazwa ta używana jest dopiero od końca II Wojny Światowej tzn od 1946r ( wojna na Pacyfiku skończyła się trochę później niż w Europie), do '46r w użyciu była nazwa Dai Nippon Teikoku co oznaczało Cesarstwo Wielkiej Japonii.
Sama Japonia leży na archipelagu 4 dużych wysp i tysiącach małych wysepek i raf. Rozciąga się pomiędzy przylądkiem Soya na północy( 45°31'N ) a wyspą Okinotori na południu kraju (20°25°N ). Rozciągłość równoleżnikowa to: zachodni kraniec wyspy Yonaguni (20°25°N) a na wschodzie wyspa Minami-Tori 153°58'E
Poprzez wody terytorialne graniczy z Chinami, Koreą południową, i Rosją. Całkowita linia brzegowa Japonii wynosi 29 751 km. Dla porównania linia brzegowa Polski to 843km.
4 główne i największe wyspy kraju to :
-Honsiu o pow. 231 041 km²
-Hokkaido o pow. 83 451 km²
-Kiusiu o pow. 42 154 km²
-Sikoku o pow.18 784 km²
Cały obszar Japonii leży w tzw Ognistym Pierścieniu Pacyfiku – obszarze o bardzo dużej aktywności wulkanicznej i sejsmicznej. Spowodowane jest t o tym że kraj leży na styku aż 4 płyt tektonicznych: erazjatyckiej, północnoamerykańskiej, pacyficznej i małej filipińskiej. Powoduje to że na obszarze kraju jest 80 aktywnych wulkanów i co najmniej drugie tyle wygasłych. Nawyższy szczyt Japoni to również czynny wulkan, FujiJama, bo o niej mowa, liczy sobie 3.776 mnpm. Kraj nawiedza również do 3000 trzęsień ziemi rocznie, od najsłabszych niewyczuwalnych po prawdziwe kataklizmy, jak marcowe trzesięnie ziemi o sile ponad 9st w skali Richtera.
Ukształtowanie powierzchni jest głównie wyżynne i górskie(90% kraju leży na wysokości ponad 300mnpm) powodem tego jest to że wyspy japońskie są szczytem podwodnego łańcucha górskiego które wyrasta z dna morskiego na wysokość ponad 12000 metrów.
Najdłuższe rzeki to :
-Shinano 367 km długości
-Tone 322 km długosci
Klimat Japonii obejmuje 3 strefy klimatyczne od zwrotnikowej na południu, przez podzwrotnikowom w części centralnej, po umiarkowany ciepły na północy kraju. Dodatkowo nakładający się klimat monsunowy komplikuje wszystko. W większości kraju da się wyrazie odróżnić 4 pory roku, poza południem gdzie wystepują tylko 2 (jak wszędzie w strefie tropikalnej).
Terytorium Japonii w 60% obejmuja lasy. W czesci wciąż są to lasy pierwotne, rosnące od tysięcy lat. Przeważają lasy bambusowe, poza strefą tropikalną gdzie przeważa roślinność strefy równikowej – drzewa kamforowe, drzewiaste paprocie, i morwy. W centrum kraju można spotkać słynne liczące sobie 2tysiące lat Cedry Japońskie, jak również, dęby Shii, jodły Momi i sosny japońskie. W górach rozróznia się typowo piętrową roślinność. Z pozostałej flory, można spotkać jeszcze w chłodniejszych rejonach rośliny takie jak: buki, brzozy, dęby (również białe ) kasztany karłowate, magnolie, i kilka gatunków klonów. W wyższych partiach gór i na pólnocy spotyka się lasy iglaste, głównie składające się ze świerków syberyjskich, jodeł niebieskich, i swierkami.
Wysoko w górach ponadto spotkać można sosnę karłowata. W wielu rejonach rosną spore ilości wiśni Sakura, kiedy kwitnie wiosną przyciąga wielu ludzi na tradycyjne święto hanami.
Ze zwierząt spotkać można niedźwiedzie brunatne, zające, jelenie, dziki, sarny, jelenie wschodnie. Z ptaków: bażanty, jastrzębie, kaczki i słynne i głęboko zakorzenione w kulturze żurawie. Z gatunków specyficznych dla japonii spotyka się Salamandrę Olbrzymią, która jest największym żyjącym płazem świata i osiąga nawet 1.5 m długości. Innym specyficznym gatunkiem jest Makak Japoński, który jest najdalej na północ żyjącym przedstawicielem małp.
Z ryb najczęściej spotyka się łososie, dorsze i liczne skorupiaki. Przysmakiem i popularnym gatunkiem hodowlanym jest karp koi.

Początki państwa japońskiego datuje się na VII wiek p.n.e. Wiązało się to najpierw ze związkiem plemiennym a później z królestwem Yamato, na wyspie Honsiu. W V w p.n.e. królestwo zajmowało już północną cześć wyspy Kiusiu jak również część dzisiejszej Korei, przez co mieli kontakt z wysoko już wtedy rozwinięta kulturą chińską, od której zapożyczyli choćby pismo. W VI wieku naszej ery Japonia straciła prowincję Koreańską, ale w zasadzie władała już wszystkimi wyspami. W roku 794 stolicę przeniesiono do dzisiejszego Kioto, które wtedy miało nazwę Heian-kyo, wtedy też nastapił gwałtowny rozwój kultury dworskiej Japonii. Kolejni cesarze coraz bardziej ograniczali kontakty z Chinami, a coraz bardziej uzależnieni byli od rosnących w siłę wielkich rodów. Wtedy też wyłoniła się kasta rycerzy samurajów, którzy podlegali panom feudalnym.
W 1192r Yoritomo Minamoto stworzył system administracji wojskowej zwanej bakufu. W tym systemie cesarz w zasadzie nie miał żadnej władzy, faktycznie krajem rządził siogun, A okresy rządów poszczególnych siogunów nazywane były od stolicy siogunów bądź nazw ich rodów.
Pierwszy z siogunatów- Kamakura upadł w czasie próby podbicia Japonii przez mongołów w 1274 i 1281r Flota mongolska wyruszająca z Koreii za każdym razem została rozbita przez tajfun, nazwany przez japończyków kamikaze (co znaczy” boski wiatr” ) Jednak przygotowania do obrony kraju pochłonęły mnóstwo środków i zrujnowały finansowo siogunów. Zdobycie Kamakury w 1333r przez konkurencyjny ród, przypieczętowało losy tego siogunatu i zapoczątkowało serie wojen feudalnych pomiedzy rodami. Zakończył te wojny dopiero cesarz mianując nowego sioguna z rodu Ashikaga ze stolicą w Muromachi ( dzisiejsza dzielnica Kioto).
Pierwszi europejczycy zawitali w Japonii w 1542r Byli to kupcy portugalscy. Przywożący ze sobą oprócz towarów na handel również broń palną (muszkiety) którą zaszokowali panów feudalnych. Przywieźli również ze sobą chrześcijańskich misjonarzy, pierwszym z nich był jezuita hiszpański Franciszek Ksawery.
Kraj w owych czasach rozbity był na mnóstwo małych księstw, które toczyły ze sobą wieczne wojny. Próby zjednoczenia podjął się popierający chrześcijaństwo Oda Nobunaga który w 1573r objął władzę. Po jego śmierci na tron wstąpił Toyotomi Hydeioshi, który w 1587 przeniósł stolicę do Nagasaki na wyspie Kiusiu. Do portu w Nagasaki zaczęły liczne wtedy przybijać statki z towarami z Portugalii , Hiszpanii i Holandii. Następcą Hideioshiego został Tokugawa Ieiasu, (założyciel siogunatu rodu Tokugawa sprawujących rządy od 1603-1867) który kontynuował wysiłki poprzedników dążące do zjednoczenia kraju, jak również popierał otwarty handel z europejczykami. Jednak w wyniku coraz większej chrystianizacji kraju, w roku 1636 wprowadzil zakaz kontaktów z kupcami europejskimi ( zakaz nie dotyczył Holendrów) i w ogóle chrześcijanami. Rozpoczęły się prześladowania japońskich chrześcijan. Jedynym miejscem wymiany handlowej z eropejczykami była sztuczna wyspa Dejima w zatoce Nagasaki. Rozpoczęła się 220 letnia polityka izolacji zwana Sakoku.
W roku 1854 w wyniku narastających niepokojów społecznych, buntu chłopów, jak również nacisków Stanów Zjednoczonych, W.Brytanii i Holandii, siogunat Tokugawy zmuszony został do podpisania Traktatu z Kanagawy, przerywając izolację Japonii i otwierając porty dla zachodnich statków handlowych. Jednakże wciąż włodarze japonii bronili się jak mogli przed napływem obcokrajowców jak i ingerencją z zewnątrz. Doprowadziło to napięć pomiędzy Japonią a USA Francją I W. Brytanią. Doszło nawet do incydentu ostrzelania japońskich portów przez okręty Stanów Zjednoczonych i Francji jak i blokady portu w Kobe przez potężna brytyjską armadę w 1866r. Wszystkie te wydarzenia doprowadziły młodego cesarza Mitsuhito w 1867r do zlikwidowania siogunatu Tokagawy a w roku 1868 do ogłoszenia restauracji władzy cesarskiej, jak i umocnienia jej faktycznej władzy. Otworzył również granice. Cesarz ten zniósł całkowicie siogunat, zniósł feudalizm, rozwiązał klasę samurajów i zastąpił ją poborowym wojskiem. Rozpoczął proces uprzemysłowienia i modernizacji kraju. W 1889r cesarz zatwierdził konstytucję opartą na europejskich wzorcach, która obowiązywała do 1945r zapewniała ona jednak szerokie uprawnienia cesarza jak i zawierała zapis o jego boskim kulcie. Okres rządów Mitsuhito, nazwany został później Meiji ( świetliste rządy ).
W roku 1894 wybuchła zwycięska dla kraju kwitnącej wiśni I wojna Japońsko-Chińska, zakończyła się ona rok później i zgdnie z podpisanym traktatem pokojowym Chiny oddały Japonii Tajwan. W kolejnej wojnie toczonej tym razem z Rosją w latach 1904-1905, Japonia stała się pierwszym mocarstwem na dalekim wschodzie. W 1910 roku Japonia zaanektowała Koreę.
W czasie I wojny światowej Japonia stanęła po stronie ententy. I przyłączyła do swoich terytoriów tereny należące do pokonanych Niemiec, czyli Mariany, Karoliny i Wyspy Marshalla.
W 1931 r Japonia zajęła Mandżurię tworząc tam marionetkowy rząd. 1937 wybuchła II wojna japońsko-chińska w wyniku której japonczycy zajęli duże teren wewnątrz chin jak i wszystkie znaczne porty. Masakra Nankińska jest do dziś symbolem okrutnej okupacji Chin przez japończyków w tamtych latach.
Wybuch II wojny światowej w Europie 1939 roku. Przyspieszył i wzmocnił wewnętrzne glosy w japonii ( głównie militarystyczne i nacjonalistyczne ) dążące do poszerzenia japońskich wpływów w regionie. W 1940r Japonia podpisała traktat z III Rzeszą i Włochami tworząc oś Berlin-Rzym-Tokio. W grudniu 1941 roku Japonia zaatakowala bazę amerykańskiej marynarki wojennej w Pearl Harbor, co stanowiło jej przystąpienie do Iiwojny światowej. Niedługo potem Japonia zajęła całą azję południwo-wschodnią i sporą część oceanii, realnie zagrażając Australii i Indiom. W 1942r. W wyniku porażki w bitwie o Midway, która była punktem zwrotnym w wojnie na Pacyfiku, japonia zaczęła tracić tereny w Azji. Z początkiem 1945 roku zaczęły się usilne bombardowania macierzystych wysp japońskich. 6 sierpnia 1945 pomimo tego że wojna w europie już się skończyła, w wyniku usilnej odmowy władz Japonii do kapitulacji amerykańskie lotnictwo zrzuciło bombę atomową na Hiroshimę a 3 dni później na Nagasaki, dodatkowo wkroczenie Armii Czerwonej do Mandżurii zmusiło Japoniie do podpisana kapitulacji. Rozpoczęła się amerykańska okupacja kraju.
W 1946r cesarz Hirohito zrzekł się boskiego statusu i podpisał w pełni demokratyczną konstytucję. W 1951r w San Francisco Japonia podpisala traktat z mocarstwami zachodnimi o bezpieczeństwie. USA rok później zakończyły formalną okupację kraju a bazy wojskowe okupacyjne zmieniono na garnizony. Co ciekawe do dnia dzisiejszego Japonia nie podpisała traktatu pokojowego z Rosją, z powodu sporu o tzw Terytoria Północne. Chodzi o wyspy:Habomai, Shikotan, Kunashiri i Etorofu (południowa cześć archipelagu Kuryl )

Od zawsze w Japonii panuje ustrój monarchistyczny, w którym cesarz jest ''synem niebios''.
Jest to najstarsza i najtrwalsza formacja polityczna Japonii, wciąż cieszącą się szacunkiem i olbrzymim poparciem społecznym. Insygniami władzy cesarskiej na chryzantemowym tronie są-
lustro, klejnot i miecz co kolejno oznacza mądrość, uczynność i męstwo.
Restauracja władzy cesarskiej w 1868r i likwidacja siogunatu, spowodowała że cesarzowie stali się naprawdę postaciami pierwszoplanowymi w kraju. Autorytet i boską naturę cesarza zbudowanej na szitoistycznej mitologii, miał symbolizować jedność narodu i wspólny wysiłek do modernizacji kraju. W myśl konstytucji która obowiązywała do 1945r cesarz był nietykalny i pomimo wielkiej władzy jaką skupiał nie ponosił zadnej odpowiedzialność. Stan ten zmieniła nowa konstytucja podpisana przez cesarza Hirohito w 1946r z której usunięto zapis o boskości cesarza, a jego funkcje
ograniczono do reprezentowania kraju i narodu japońskiego, ale w zasadzie pozbawiono go władzy, i powierzono funkcje typowo reprezentacyjne, podobnie jak ma to miejsce np. w Wielkiej Brytanii.
Początki Japońskiego parlamentaryzmu siegają restauracji kraju w XIX wieku, kiedy to powołano tymczasowy niewybieralny i podlegającego władzy wykonawczej zgromadziena obradującego Gijisho.
Obecnie ukształtowane podczas amerykańskiej okupacji po II wojnie światowej, Zgromadzenie Narodowe (kokkai) składa się z wyższej Izby Radców ( Sangi-in) oraz niższej Izby Reprezentantów ( Shugi-in) W obu izbach zazwyczaj decyzje zapadają zwykłą większością głosów.

Rozwój terytorialny i gospodarczy Japonii na przestrzeni wieków wymusił wypracowanie skutecznego i sprawnego systemu administracji nad obszarem państwa. Już w 689r w Kodeksie Asuka zawarte były regulacje dzielące kraj na '' pięć prowincji, siedem okręgów '' (Gokishichido)
Opracowany wtedy podział administracyjny kraju funkconował aż do XVI wieku. Okręgi te nosiły nazwy : Tokaido, Tosando, Hokurikudo, San'indo, San'yodo, Nankaido Saikaido.
W epoce Azuchi-Momoyama gubernatorów zwanych kokushi zaczęli wypierać feudalni panowie, którzy prowadząc wojny pomiędzy sobą dażyli do zwiększenia swoich wpływów, a dysponując zbrojnymi oddziałami samurajów, nierzadko najeżdzali sąsiednie prowincje ustnawiając w nich swoje lenna.
Z upływem czasu coraz liczniejsze lenna wyparły podział na 68 prowincji, co usankcjonował prawnie wielki wódz Hideyoshi Toyotomi, ustanawiając han, czyli domenę feudalną (lenno), jako podstawową jednostkę podziału administracyjnego. Prowincje funkcjonowały odtąd jedynie jako swego rodzaju punkt odniesienia, pozwalający lepiej orientować się w terenie oraz określać położenie danego miasta, czy któregokolwiek z 300 hanów.
Podział kraju na feudalne domeny utrzymał się do 1871 r. kiedy zastąpiło je 305 prefektur, które następnie ulegały scalaniu. Pod koniec tego samego 1871 r. było ich 72; w 1881 - 37; w 1885 - 45, a w 1888 r., po dodaniu Hokkaido i Okinawy, ustaliła się aktualna liczba 47 prefektur
Dzisiejsze prefetkury to :
1.Hokkaido ze stolicą w Sapporo
2.Aomori ze stolicą w Aomori
3.Iwate ze stolicą w Morioka
4.Miyagi ze stolicą w Sendai
5.Akita ze stolicą w Akita
6.Yamagata ze stolicą w Yamagata
7.Fukushima ze stolicą w Fukushima
8.Ibaraki ze stolicą w Mito
9.Tochigi ze stolicą w Utsonomiya
10.Gunma ze stolicą w Maebashi
11.Saitama ze stolicą w Saitama
12.Chiba ze stolicą w Chiba
13.Tokio ze stolicą w Shinjuku ( Tokio )
14.Kanagawa ze stolicą w Yokohama
15.Niigata ze stolicą w Niigata
16.Fukui ze stolicą w Fukui
17.Yamanashi ze stolicą w Kofu
18.Toyama ze stolicą w Toyama
19.Ishikawa ze stolicą w Kanazawa
20.Nagano ze stolicą w Nagano
21.Gifu ze stolicą w Gifu
22.Shizuoka ze stolicą w Shizuoka
23.Aichi ze stolicą w Nagoia
24.Mie ze stolicą w Tsu
25.Shiga ze stolicą w Otsu
26.Kioto ze stolicą w Kioto
27.Osaka ze stolicą w Osaka
28.Hyogo ze stolicą w Kobe
29.Nara ze stolicą w Nara
30.Wakayama ze stolicą w Wakayama
31.Tottori ze stolicą w Tottori
32.Shimane ze stolicą w Matsuri
33.Okayama ze stolicą w Okayama
34.Hiroshima ze stolicą w Hiroshima
35.Yamaguchi ze stolicą w Yamaguchci
36.Tokushima ze stolicą w Tokushima
37.Kagawa ze stolicą w Takamatsu
38.Ehime ze stolicą w Matsuyama
39.Kochi ze stolicą w Kochi
40.Fukuoka ze stolicą w Fukuoka
41.Saga ze stolicą w Saga
42.Nagasaki ze stolicą w Nagasaki
43.Kumamoto ze stolicą w Kumamoto
44.Oita ze stolicą w Oita
45.Miyazaki ze stolicą w Miyazaki
46.Kagoshima ze stolicą w Kagoshima
47.Okinawa ze stolicą w Naha

Japonia która w 2010r liczyła 127mln obywateli należy do najludniejszych państw na świecie, średnia gęstość zaludnienia wynosi 337 osób na kilometr kwadratowy, ale w rzeczywistości 90% ludności mieszka w waskim pasie nizin nadbrzeżnych bądź kotlinach górskich, które stanowią 1/4 powierzchnie kraju a zaludnienie na nich sięga powyżej 1000 osób na km kwadratowy. Średnia długość życia w Japonii jest najwyższa na świecie i wynosi 83lata (dla mężczyzn 79.9, a dla kobiet 86.0 lat ) Spowodowane jest to wysokim stopnie urbanizacji i rozwoju kraju, jak również jednym z najwyższych standartów opieki medycznej na swiecie.
Na narodowy charakter oraz mentalność Japończyków ogromny wpływ wywarły i wywierają wciąż bushido oraz nauki Konfucjusza. To za ich sprawą takie cechy, jak: dyscyplina, stoicyzn, powściągliwość, opanowanie, a także lojalność i szacunek wobec starszych czy zwierzchników są powszechnie respektowane i widoczne na każdym kroku.
Harmonia w życiu społecznym stanowi dla Japończyków najwyższą wartość, w związku z czym w relacjach międzyludzkich panuje konformiz i dążenie do ugody niemal za wszelką cenę. Interes grupowy ma pierwszeństwo nad indywidualnym. Ludzie wypowiadają się najczęściej niejasno oraz wymijająco, a prywatne uczucia i troski maskują nienagannym uśmiechem oraz wysoką kulturą osobistą.
Honor oraz wszechobecne poczucie wdzięczności i obowiązku, a co za tym idzie obawa przed utratą twarzy skutkuje istnieniem we wzajemnych relacjach specyficznych, nieformalnych układów i powiązań takich jak giri (moralne zobowiązanie), które dla skrytych i zamkniętych w sobie Japończyków stanowi wzór zachowania, a także sposób polubownego rozwiązywania sporów międzyludzkich.
Za sprawą Konfucjanskich zasad bushido (czyli ''droga rycerza'' ) a także buddyzm Zen stanowiły podstawę specyficznego systemu myślenia i sposobu postrzegania świata przez Japończyków.
W dawnej Japonii za sprawą właśnie Kodeksu Bushido, samuraj, który okrył się hańbą i stawał się roninem, zwracał jeden ze swych mieczy przeciw sobie i popełniał rytualne samobójstwo seppuku. One też przed II wojną światową pomogły stworzyć kult boskiego cesarza oraz pozwoliły japońskim żołnierzom pogardzać śmiercią w czasie samobójczych ataków kamikaze. Poczucie honoru nakazywało walczyć do końca, gdyż nie wchodziły w rachubę pojęcia takie jak niewola czy kapitulacja.
Japońskie miasta skupiają 89,4% ludności kraju czyli ponad 113 mln ludzi. Liczba miast z liczbą mieszkańców powyżej 30 tyś to 784 (dla porównania w 1940r było ich raptem 200 ) świadczy to o dużym stopniu urabanizacji jak i sporym przyroście naturalnym w XX w (zwłaszcza po II wojnie światowej) Największym miastem a zarazem stolicą jest Tokio. Cała aglomeracja tokijska jest największa na świecie i zamieszkuje ją ponad 35 mln ludzi.
Restauracja Meiji wpłynęła nie tylko na uprzemysłowienie oraz wzrost liczby mieszkańców japońskich miast, lecz wywarła wpływ także na ich wygląd. Wtedy to pojawiła się ceglana architektura w zachodnim stylu, jakkolwiek jeszcze do II wojny światowej dominowała tradycyjna i niewysoka zabudowa drewniana. Amerykańskie bombardowania oraz gwałtowna i chaotyczna powojenna odbudowa sprawiły, że dziś miasta Japonii to pozbawione zabytków, a zarazem barwne betonowe dżungle, które emanują dynamizmem i energią. Życie w nich koncentruje się wokół stacji kolejowych, otoczonych domami towarowymi, bankami, resatuarcjami. Do charakterystycznych cech największych metropolii należą: nowoczesna architektura, rozległe podziemne pasaże, wszechobecne reklamy, wielopoziomowe skrzyżowania oraz ogromny zgiełk uliczny.
Miasta Japonii z ilością mieszkańców powyżej miliona osób :
Tokio – 8 802 501 mieszkańców - region Kanto
Yokohama -3 672 238 mieszkańców- region Kanto
Osaka – 2 662 998 mieszkańców – region Kansai
Nagoia – 2 258 280 mieszkańców – region Chubu
Sapporo – 1 905 777 mieszkańców – region Hokkaido
Kobe – 1 537 228 mieszkańców – region Kansai
Kioto – 1 464 375 mieszkańców – region Kansai
Fukuoka – 1 454 188 mieszkańców – region Kiusiu
Kawasaki – 1 410 654 mieszkańców – Kanto
Saitama – 1 214 210 mieszkańców – Kanto
Hiroshima – 1 171 640 mieszkańców – region Chugoku
Sendai – 1 034 680 mieszkańców – region Tohoku

Połowa XIX w. stanowiła przełomowy okres w historii Japonii, kiedy to z kraju izolującego się od wszelkich kontaktów ze światem zewnętrznym wkroczyła na drogę przełomowych i zasadniczych zmian, w tym gospodarczych. Procesowi unowocześniania i uprzemysłowienia towarzyszyły wojny i próby stworzenia wielkiego imperium. Kulminacją tych dążeń była II wojna światowa, z której Japonia wyszła pokonana i zniszczona. Dzięki jednak sprawnej organizacji i wysiłkowi mieszkańców, kraj szybko odbudował swoją gospodarkę, jednocześnie rozpoczynając kolejny "podbój świata", tym razem technologiczny i ekonomiczny.Tuż po wojnie rząd japoński prowadził bardzo aktywną politykę gospodarczą, Japonia wybrała gospodarkę rynkową połączoną z interwencjonizmem, czyli wsparciem ze strony państwa dla kapitałochłonnych projektów, jak budowa dróg, kolei czy badania naukowe. Japonia przeznaczała wtedy na badania 3% swojego PKB, co dawało jej jedno z pierwszych miejsc na świecie pod tym względem. Dzięki fenomenalnemu wzrostowi gospodarczemu już w 1967 stała się drugą, ekonomiczną potęgą świata. W drugiej połowie lat 80 XX wieku gospodarka Japoni przerosła nawet gospodarkę USA. Jednakże w latach 90 dopadł kraj kwitnącej wiśni kryzys który trwał przez całą dekadę, powodując zwiększenie zadłużenia mieszkańców. Obecnie sytuacja ulega stopniowej poprawie.
Eksport płodów rolnych stanowi znikomy procent dochodów państwa, a zatrudnienie w rolnictwie stanowi niewielki odsetek ludności zawodowo czynnej. Ponadto, warunki geograficzne sprawiają, że areał gruntów rolnych stanowi około 12% powierzchni kraju. Uprawa roli skupia się w kotlinach śródgórskich oraz nizinach nadbrzeżnych. Aby rozszerzyć obszar ziem uprawnych, państwo przeprowadza meriolacje zabagnionych dolin, tarasowanie zboczy oraz tworzenie polderów rolniczych na osuszonych terenach. . Intensywne rolnictwo japońskie jest bardzo wydajne i pokrywa około 75% zapotrzebowania kraju na żywność, a około 33% powierzchni pól daje 2–3 zbiory rocznie.
Główną uprawą jest ryż – podstawowa roślina żywieniowa, której zbiory pokrywają wewnętrzne potrzeby kraju. Poza tym uprawia się: pszenicę, jęczmień oraz rośliny paszowe, a także buraki w tym cukrowe, rzepak, trzcinę cukrową. Japonia jest jednym z ważniejszych producentów herbaty. Fasola, ziemniaki, bataty oraz większość jarzyn pochodzi z kraju, ale połowa spożywanych owoców jest sprowadzana z zagranicy, niemniej jednak notuje się szybki rozwój sadownictwa.
Na Japonię przypada ponad 10% światowych połowów ryb i skorupiaków, które stanowią prawie połowę diety Japończyków. Średnie roczne spożycie owoców morza wynosi 70 kg na osobę.
Poławia się głównie: makrele, tuńczyki, dorsze, kraby i krewetki oraz ostrygi. Odławia się również głowonogi i wodorosty morskie.
Japonia jest czołową potęgą przemysłową świata. Ten dział gospodarki wytwarza 40% dochodu narodowego brutto oraz zatrudnia 1/3 ludności zawodowo czynnej. Początki japońskiego przemysłu sięgają końca XIX stulecia, kiedy powstały zakłady przemysłu włókienniczego, wykorzystujące do produkcji miejscowy surowiec – jedwab.
Najważniejsza część produkcji przemysłowej koncentruje się w regionach: Kanto (aglomeracja Tokio), Kansai (Osaka-Kioto-Kobe), południowej części Chubu (prefektura Aichi i Nagoja) oraz północnej Kiusiu (Fukuoka-Kitakiusiu) .Rozwój przemysłu ogranicza dość znacznie brak miejsca. W związku z tym niweluje się wzgórza i urobkiem zasypuje płytkie zatoki na wybrzeżu tworząc miejsca na budowę fabryk i zakładów w Kobe i zatoce Tokijskiej.
Kraj Wschodzącego Słońca należy do głównych producentów energii elekktrycznej, a jego udział w produkcji wynosi 7,4%, co daje trzecie miejsce na świecie. Niemniej wciąż notuje się deficyt energii. Co ciekawe ponad 10% wytwarzanego w Japonii prądu wytwarzają siłownie jądrowe i ich udział w całości produkcji wciąż rośnie.
Japonia oprócz miedzi nie posiada wystarczających złóż metali, ale mimo to należy do głównych potentatów przemysłu metalurgicznego. Kraj skupia 11,7% światowej produkcji stali (2. miejsce na świecie), 6,2% aluminium (4. miejsce), 10,2% miedzi rafinowanej (3. miejsce), 6,9% ołowiu (6. miejsce) oraz zajmuje pierwsze miejsce w produkcji cynku.
Japonia jest największym producentem i eksporterem, samochodów osobowych, w produkcji których światowy sukces odniosły takie firmy jak Toyota, Nissan, Mitsubishi, Honda, Mazda, Suzuki czy Subaru. Równie silną pozycję mają motocykle tzw wielkiej czwórki, w skład której wchodzą Kawasaki, Yamaha oraz Suzuki i Honda. Natomiast pozostały przemysł motoryzacyjny obejmujący produkcję autobusów i cięzarówek jest domeną firm Isuzu, Hino oraz Mitsubishi.
W latach 70. rozpoczął się dynamiczny rozwój przemysłu wysokiej technologii (elektronicznego i precyzyjnego) wytwarzającego urządzenia optyczne, sprzęt audiowizualny, komputery osobiste, maszyny biurowe oraz roboty. Kraj Kwitnącej Wiśni jest dzisiaj światowym potentatem w produkcji mikroprocesorów oraz innych układów scalonych, kalkulatorów, urządzeń cyfrowych, laserowych i telekomunikacyjnych, elektroniki użytkowej. Najlepszym potwierdzeniem wysokiej pozycji Japonii w tej branży jest liczba powszechnie znanych marek, takich firm jak: Sony, Hitachi, Sharp, Nikon, Konica, Toshiba, Sanyo, Matsuhita (Panasonic, JVC), Ricoh, Funai, Fujitsu, Minolta, NEC, Olympus, Casio, Citizen, Canon, Epson, Onkyo, Yamaha, Nintendo, Pentax, Kyocera, Seiko, TDK, Kenwood a ostatnio także Honda w dziedzinie robotyki.
W Japonii każdy rodzaj transportu jest doskonale zorganizowany. Kraj przecina gęsta sieć linii kolejowych, dróg i autostrad, a każdy region posiada dogodne połączenia lotnicze i morskie. Skomplikowana geografia wysp wymusza nieraz na japończykach konieczność budowania skomplikowanych ale wyrafinowanych konstrukcji, które ze względu na dużą aktywność sejsmiczną muszą one w dodatku charakteryzować się dużą odpornością na wstrząsy.
W 1988 oddano do użytku najdłuższy na świecie podmorski tunel kolejowy Seikan, którego długość wynosi prawie 54 km. Natomiast w latach 2002–2007 najdłuższym lądowym tunelem na kuli ziemskiej był liczący 26 km tunel Iwate-Ichinobe. Imponujące pod względem wielkości i długości są również japońskie mosty. Liczący 3,9 km Akashi Kaikyo, jest od 1998 najdłuższym wiszącym mostem świata.

Na kulturę Japonii zasadniczy wpływ wywarła wielka cywilizacja chińska, jak również położona bliżej Korea. W Państwie Środka narodziły się charakterystyczne dla Japonii dziedziny sztuki, takie jak origami, suiseki, czy pielęgnowanie drzewek bonsai. To stamtąd też w XIII w dotarł do Kraju Kwitnącej Wiśni buddyzm zen, będący inspiracją dla rozwoju nowych nurtów i form w malarstwie czy poezji. Niemniej jednak już znacznie wcześniej japońscy mistrzowie odeszli od wiernego naśladowania chińskich wzorów.. Stąd też w sztukach plastycznych główny plan znajduje się poza środkiem dzieła, a w mowie, słowie pisanym oraz w sztuce w ogóle domysł często przeważa nad jednoznacznością. Wraz z zen do Kraju Wschodzącego Słońca dotarł również rytuał picia herbaty, który przekształcił się następnie w całą ceremonię o dużych walorach estetycznych i filozoficznych. To za jej sprawą narodziły się nowe charakterystyczne dziedziny oraz formy sztuki, takie jak ikebana – sposób układania kwiatów, czy poezja haiku. Ceremonia parzenia herbaty wywarła też istotny wpływ na wygląd wnętrza japońskiego domu oraz styl ogrodów z których najsłynniejsze to karesansui– pełne surowości i prostoty kamienne ogrody zen, obrazujące wodę i góry.

W Kraju Kwitnącej Wiśni jedzenie oraz jego przygotowanie jest niemal rytuałem, a spożywanie posiłków poza domem należy do największych przyjemności czasu wolnego. Trzeba jednak przy tym zaznaczyć, że w przygotowanie z pozoru prostych potraw tradycyjnej japońskiej kuchni wkłada się wiele serca i pracy. To za ich sprawą jedzenie jest również ucztą dla oczu, gdyż ogromną wagę przywiązuje się do świeżości produktów, sposobu ułożenia, a także koloru potraw. Podstawą tej kuchni jest ryż. Pod wpływem buddyzmu od X do niemal końca XIX wieku obowiązywał zakaz spożywania miesa, stąd też kwintesencję tutejszych dań stanowią przyrządzane na wszelkie możliwe sposoby ryby i owoce morza. Z ich udziałem, często w surowej postaci powstają tak charakterystyczne potrawy jak: sushi, saskimi, czy mająca portugalskie pochodzenie tempura. Do kulinarnych rarytasów zalicza się rybę fugu. Niektóre jej organy wewnętrzne są silnie toksyczne. Ważną część japońskiej diety oraz istotny składnik potraw stanowią warzywa, w tym tak osobliwe jak fuki, a także grzyby shiitake oraz morskie wodorosty i glony, z których powstaje będący podstawą wielu zup bulion dashi.
Jako przypraw używa się w japońskiej kuchni m.in: sosu sojowego shoyu, ostrego chrzanu o zielonym kolorze wasabi, czy octu ryżowego su
Do posiłków pita jest przeważnie o-cha, czyli zielona herbata lub jej odmiany sencha, czy też genmaicha. Wytwarzana z ryżu sake to najsłynniejszy japoński napój alkoholowy, który podawany jest także na ciepło. Jednak podobnie jak gdzie indziej na świecie, także w Japonii największym wzięciem cieszy się piwo, które pojawiło się tutaj w XIX w.
Wymagające zwinności, skupienia oraz poświęcenia sztuki walki (jap. bujutsu) przywędrowały do Japonii z Chin wraz z buddyzmem i należą do najbardziej rozpowszechnionych tradycyjnych dyscyplin sportowych. Ich elementarne zasady zostały opracowane przez wędrownych mnichów, którzy z biegiem czasu udoskonalali metody walki w taki sposób, aby móc skutecznie stawić opór podczas podróży, kiedy to byli napadani przez rzezimieszków oraz oprychów rozmaitej maści. Stąd również sztuki walki od zawsze kładły nacisk zarówno na dyscyplinę fizyczną, jak i duchową.
Spośród nich najstarsze są: kenjutsu, a więc wywodząca się od samurajów umiejętność walki mieczem; mająca średniowieczny rodowód walka wręcz – jujutsu
Wprowadzone w XIX w. do sportu kendo, czyli walka na bambusowe miecze jest dyscypliną po dziś dzień uprawianą w szkołach i na uczelniach wyższych.
Stworzone na początku XX w. przez Jigoro Kano judo, które łączy w sobie stare sztuki walki, takie jak jujutsu oraz ćwiczenia ducha stało się w niedługim czasie japońskim sportem narodowym, a jego istota sprowadza się do stosowania rozmaitych rzutów i chwytów. Obecnie judo jest popularne na całym świecie. Karate, co oznacza dosłownie pustą rękę jest blisko spokrewnione z chińskim wushu. Od XIV w. było ono powszechnie uprawiane na wyspach Nansei (prefektura Okinawa), skąd dotarło do głównych Wysp Japońskich dopiero na początku XX w
W latach 20. XX w. Morihei Ueshiba wprowadził aikido, które bazuje na starych sztukach walki i kładzie nacisk wyłącznie na obronę poprzez rzuty zręcznie wykorzystujące impet przeciwnika.
Obwarowane skomplikowanym ceremoniałem zapasy sumo to japoński sport narodowy znany od początku VIII w. Celem zawodników o nienaturalnych jak na japońskie standardy rozmiarach i wadze jest wypchnięcie przeciwnika poza obręb maty, bądź też przewrócenie go za pomocą odpowiednich rzutów, pchnięć i uderzeń ciałem.

No i to na razie tyle. Wkrótce dodam jakieś fotki No i mam nadzieję że was tym niezanudziłem, strałem się naprawdę to zwięzłowato ująć